Ik moet een bekentenis afleggen, ik heb al meer dan tien jaar geen poëzie geprobeerd. Op de middelbare faculty experienced ik een paar stukken gepubliceerd in ons jaarlijkse literaire tijdschrift, maar ik heb nooit helemaal begrepen waarom ze werden geaccepteerd. Iets in het zoeken naar dat antwoord heeft mijn relatie satisfied poëzie lange tijd verbroken.
Toch vind ik het heerlijk om iemand te horen praten in excess of hun favoriete gedicht. Mijn lover heeft dit prachtige exemplaar van The Attractive Nothings: Emily Dickinson’s Envelope Poems op onze salontafel. Het plaagt me al sinds de dag dat het aankwam. Meestal heb ik er alleen interactie mee doorway de controller voor de nacht ernaast neer te leggen. Echter, deze activity heeft me ertoe aangezet om het op te pakken. A Memoir Blue verkoopt zichzelf als “een interactief gedicht above een supersteratleet en de allesomvattende liefde tussen moeder en dochter”, dus dit oppakken was een intimiderende, maar goed besteedde oefening om opnieuw make contact with te maken satisfied een begraven voorliefde voor poëzie.
Als spel is A Memoir Blue een schijnbaar kale ervaring. Je neemt een abstracte rol op je achieved een ongelooflijk beperkt aantal interacties. In de eerste plaats verken je de herinneringen van een jonge, productieve zwemster, Miriam genaamd, terwijl ze indommelt nadat ze een telefoontje heeft ontweken. Als je van scène naar scène gaat, moet je in dingen prikken zoals de inhoud van haar tas of de blokjes in een glas water op tafel in de hoop een soort verschuiving teweeg te brengen in het vignet dat je wordt gepresenteerd. Het titelscherm leert je bijvoorbeeld op een elegante manier de essentie van het hele spel doorway je een cassettedeck onder water te laten slepen. Je daalt af van dat tafereel terwijl je Miriams herinneringen blootlegt, ondergedompeld in een decennium van rommel.
A Memoir Blue trekt je mee in deze meditatieve ervaring doorway alle afleiding weg te nemen. Je duikt in Miriams wereld zonder veel context en de sport vraagt je om haar emotionele toestand één paranormale schets for each keer samen te stellen. Schrijven is vervangen door thematische vleugeltjes, spreken is een verre pseudo-taal en Miriam laat zelf nauwelijks een geluid horen. De ervaring is zo natuurlijk en boeiend dat je gemakkelijk vergeet dat je als speler eigenlijk alleen maar dingen aanklikt en sleept achieved een bijna onzichtbare cursor. Je zult merken dat je wacht tot de muziek aanzwelt web voordat je een rij ballonnen op hun plaats trekt.
De blauwe noot van een memoires
Deze game roept een sterk, blijvend gevoel op om doorway de herinneringen van iemand anders te graven. Er is een bepaalde staat van zijn die velen van ons zijn binnengegaan tijdens het opruimen van een kast. De truc die A Memoir Blue uithaalt, is vergelijkbaar satisfied die gemoedstoestand. Keer op keer krijg je iets te zien om naar te prikken totdat er iets op zijn plaats klikt.
Zachte muziek is best gechoreografeerd voor je korte periode door Miriams geheugen, de mengelmoes van representatieve stijlen werken op verschillende momenten in harmonie fulfilled elkaar. Ik zal waarschijnlijk nooit vergeten een prachtige zonsondergang in beeld te slepen terwijl ik in de verte een reclamebord verlicht, maar al deze suggestieve bloei is afhankelijk van een goed gerealiseerd gevoel van lichamelijkheid. Voor Miriam, internet als voor ons, zijn pamfletten van roadtrips of gebroken centen de sleutels tot het ontsluiten van verhalen die we zijn vergeten. Doorway te steunen op de lichamelijkheid van Miriams herinneringen, trekt A Memoir Blue ons overtuigend in haar innerlijke wereld. Het klikken van de uitwerpknop op Miriams cassettedeck, de traagheid van een draaimolen en de heldere, schurende flits van de digital camera van een verslaggever creëren allemaal een overtuigend droomlandschap van herinneringen.
Afbeelding by way of Cloisters Interactive
De lichamelijkheid van dit spel dient zijn doel goed. Hiermee kunt u genieten van de minieme glorie van het rondslepen van objecten in deze scènes.
Sleep de radio naar beneden om te starten.
Slumber de ijsblokjes naar beneden om de tijd te doden.
Slumber de zon naar beneden om in slaap te vallen.
Rest het meubilair naar beneden om je kleine driftbui te krijgen.
Naar beneden gesleept tot we de bodem bereiken.
Je wordt steeds verder naar beneden gesleept totdat het spel de duik in de herinneringen van deze vreemdeling – Miriam – op zijn kop zet en je enige monteur in een eenvoudige, maar effectieve beweging van de pols recontextualiseert.
Het vonnis
Als je het soort persoon bent dat op zoek is naar een titel als A Memoir Blue, dan weet ik zeker dat je ervan zult genieten. Het is eenvoudig en lief en het earlier precies in een stilte tussen grotere, minder abstracte titels. Het is ook een uitstekende oefening om je opvatting over poëzie en spelmechanica te verbeteren. Poëzie wordt hier uitgedrukt achieved zang en landschap in plaats van woorden en interpunctie. We kunnen de herhaling van een enkele monteur zien als een vervanging voor rijm. In plaats van tonen en thema’s doorway woorden around te brengen, spreekt onze hulpeloze interactie achieved Miriams emoties boekdelen.
Als dit niet je gebruikelijke stoeipartij is en je staat nu op het hek, dan zou ik je willen vragen het vanuit dezelfde hoek te benaderen als ik deed. Er is veel plezier te vinden in zijn eenvoud. A Memoir Blue gaf me de tijd om na te denken en me opnieuw te verbinden achieved iets waarvan ik dacht dat ik misschien vergeten was hoe ik ermee om moest gaan. Het gaf me ook de kans om opnieuw te beoordelen waar ik aan denk als ik aan poëzie denk. Het is ook ongelooflijk kort. Als deze recensie je op een rustige avond bereikt, is dit de perfecte manier om een handvol peinzende uren doorway te brengen.
Hoe dan ook, A Memoir Blue doet uitstekend werk door zijn poëtische ambities waar te maken zonder iemand te vervreemden die iets nieuws wil proberen. Het is kort en compleet, en ik werd vermaakt op manieren waarvan ik niet experienced gedacht dat ik zou zijn toen ik er voor het eerst in dook. Zoals elk goed gedicht leent het zich voor een doordachte heroverweging, en ik kan niet wachten op de volgende regenachtige middag in Miriams gedachten.
Eindscore:
8.8/10
+Een interessante en emotionele duik in serieuze portretten van het geheugen+Kort genoeg om in een of twee zitjes te passen+Gooit een bot naar prestatiejagers die uit hun comfortzone dwalen–Niet genoeg vlees op zijn botten voor een bijzonder vraatzuchtige speler Openbaarmaking: Techkrant heeft een gamecode ontvangen voor beoordelingsdoeleinden.
