In tegenstelling tot de meeste tieners was de reden dat ik uitkeek naar mijn zestiende verjaardag niet omdat ik eindelijk een rijbewijs zou halen. Waar de meesten meer vrijheid en het vermogen zien om de wereld te verkennen zonder hun ouders, zag ik eindeloze uitstapjes naar de dansstudio of basketbalgymnastiek, waarbij mijn broer en zus rondreden naar hun verschillende naschoolse activiteiten. Bovendien betekende het krijgen van een vehicle gewoon dat ik een deeltijdbaan bij de plaatselijke supermarkt moest zoeken en al mijn vrije tijd ’s avonds zou verliezen. In plaats daarvan was ik opgewonden omdat we nog maar een paar maanden verwijderd waren van de lancering van Environment of Warcraft en mijn ouders me het geld hadden gegeven om de activity op te halen en zes maanden van het abonnement te betalen.
Vanaf de sprong voelde Earth of Warcraft aan als een wereld vol eindeloze mogelijkheden. Het enige dat je uit de meeste zones hield, waren personages achieved grote aantallen (of schedels) boven hun hoofd, maar die beperkingen vielen weg als je volhardend genoeg was. Ik herinner me dat ik uren in Booty Bay doorbracht om Alliance-spelers uit te dagen om je aan te vallen, zodat de bewakers ze zouden vermoorden. Er was een keer dat ik Thousand Needles binnenliep omdat het er neat uitzag en meteen werd vermoord doorway vijanden ver boven mijn niveau. Wie kan de totale oorlogen vergeten die plaatsvonden tussen Southshore en Tarren Mill of het beruchte fenomeen dat Barren’s chat was?
Het was een spel dat voorheen als niets anders aanvoelde en het kwam op het perfecte minute voor mij. Net was een ding, maar het was eenvoudiger. Gidsen waren niet zo gangbaar en discussieforums voelden meer als een speelplaats in de pauze (hoewel erg ondeugend) dan als een plek waar industry experts kwamen om je te vertellen hoe je alles gemakkelijk kunt doen. Daardoor voelde WoW als een soort wild dier dat je voor jezelf moest temmen. De enorme open up wereld zat vol satisfied dingen om te doen en geheimen om te ontdekken, als je maar dapper genoeg was om het aan te gaan.
Afbeelding by way of Bandai Namco
Sinds die dagen in 2004 en 2005 ben ik voortdurend op zoek naar datzelfde gevoel. Game titles als The Legend of Zelda: Breath of the Wild en zelfs de Dim Souls-serie van FromSoftware kwamen soms in de buurt. Ze kwamen echter uiteindelijk te kort. Of het nu te veel structuur was (BOTW) of het ontbreken van een open up wereld op dezelfde schaal (Dim Souls), ze misten allemaal dat speciale dat WoW tot een van de weinige video games maakte die ik levensveranderend zou noemen.
Elden Ring was toen een verrassing. Ik verwachtte goed te zijn (FromSoftware-online games zijn dat meestal), maar ik had niet verwacht dat ik me terug zou voelen in mijn oude computerkamer, zittend op een Compaq en veertien uur for each dag in WoW duikend. De Lands Concerning omhulde echter snel elk wakker second. Doorway elke hoek om te jagen om te zien welke nieuwe horror me te wachten stond, voelde ik me meteen weer een type.
Het is niet alleen de grandioze wereld vol interessante dingen om te ontdekken. Elden Ring doet zoveel om alle kleine dingen large te leggen die World of Warcraft in die beginjaren speciaal maakten. Er zijn bijvoorbeeld verschillende portalen rond het openingsgebied die je naar gebieden op hoog niveau brengen waar je niets te zoeken hebt. Proberen mijn weg terug te vinden zonder dood te gaan of snel reizen te gebruiken, voelde als de tijden waarin ik zou proberen er doorheen te sprinten Feralas omdat ik het geld niet had om een griffioenvlucht te betalen.
Verbazingwekkend genoeg zijn ze er zelfs in geslaagd om de MMO-kant van WoW op een paar onverwachte manieren broad te leggen. De voor de hand liggende vergelijking is hoe dicht de gekke berichten die spelers bij elkaar kunnen achterlaten, Barren’s chat vertegenwoordigen. Wat vroeger een schromelijk onjuiste uitleg was around waar Mankirk’s Wife te vinden was, is nu “Probeer vingers, maar gat.” Je hebt zelfs een aantal spelers die rondgaan en berichten achterlaten om anderen te laten denken dat er een verborgen deur is en dan volgt een andere groep hen een leugenaar. Het is het soort spelersverhalen dat MMO’s zo fascinerend maakte voordat alles naar een Ventrilo-server verhuisde.
Screenshot doorway Techkrant
Verder moest ik me mijn vroegste gilde-momenten herinneren toen ik Spirit Ash voor het eerst gebruikte om een roedel wolven op te roepen. Internet als het gilde van all-jagers en boswachters (we speelden Robin Hood als het geheugen dient), sloot ik me aan om mijn eerste steek in de Wailing Caverns te doen. Het uitsturen van die roedel wolven tegen Margit voelde als een WoW-groep die geen idee had wat ze aan het doen waren, maar wist dat ze het naar hun zin zouden hebben.
Natuurlijk culmineerde het allemaal toen ik een paar vrienden had die meededen om gewoon more than de hele wereld te zwerven en het op te nemen tegen enkele van de mini-bazen van het spel. Een grapje maken terwijl we onszelf testten tegen een gigantische baas, voelde internet als toen ik naar een echt overvallengilde stapte (schreeuwt naar de All-natural Purchase of the Farstriders-server) om Karazhan te verslaan in The Burning Crusade. Gelukkig ben ik deze keer niet vergeten added pijlen mee te nemen naar de raid en mijn vrienden boos te maken door nul schade aan te richten in het baasgevecht. Hoe moest ik weten dat het zo lang zou duren?
Deze verzameling van grote en kleine momenten hebben me volledig in de wereld van Elden Ring gehuld zoals geen ander spel in de afgelopen 18 jaar heeft gedaan. Internet als Entire world of Warcraft is het misschien niet de allerbeste game die ooit is gemaakt, maar het is er een satisfied een wereld die je absoluut moet verkennen. The Lands In between heeft me eindelijk die volgende stap van Azeroth gegeven waar ik al bijna twee decennia naar hunkerde. Ik zie mezelf niet snel vertrekken.
Het bericht De open up wereld van Elden Ring geeft me het gevoel dat ik een tiener ben die Earth of Warcraft voor het eerst weer verkent, verscheen eerst op Techkrant.
