Geeks en nerds zoals wij willen graag dingen die niet moeten kunnen, maar dat heeft ons nooit gestopt. Dat is ook precies het sentiment van tweaker Michael MJD die Apple’s OS 9 op een Nintendo Wii wist te installeren. OMT-redacteur Dennis Mons houdt enorm van dit gepruts.
Voordat je iedereen op straat gaat highfiven vanwege het feit dat Apple toch ineens wél weer een gameconsole heeft: nope. Het is traag als dikke stront. Edoch, MJD heeft het voor elkaar gekregen om OS9 op een Wii te laten draaien. En ik word daar enorm blij van. Het is bijna een principekwestie.
Nintendo Wii en Apple is wel een fijne combinatie
De Wii is legendarisch. Apple is legendarisch. Dus waarom zou je die twee niet kruisen? Michael heeft bewezen dat het kan.
Een van de best verkopende gameconsoles ooit heeft namelijk de Hackintosh-behandeling gekregen. En dankzij die hack kun je nu dus Mac OS 9.2.2 installeren op je Nintendo.
Michael heeft een video gepost waarin hij vertelt hoe hij dat voor elkaar gebokst heeft. Makkelijk is het niet. En het is ook niet alsof je je oude Wii als werkmachine kunt gebruiken; het beestje is al zeventien jaar oud. Dus als je Minesweeper wilt spelen is dit wellicht wél jouw console.
Toch slaagt hij erin geluidsproblemen en grafische problemen op te lossen om QuickTime 5 te demonstreren op de gameconsole – iets waar we toen alleen maar van hadden kunnen dromen.
Geen emulator maar native OS 9
De eerste uitdaging van Michael was het native laten draaien van de Apple OS. Er was al een trucje om dat voor elkaar te krijgen, maar daarvoor moest je eerst een Linux-emulator installeren, en dan een Linux naar Apple OS-emulator.
Het moge duidelijk zijn dat twee emulators op zo’n oude console niet bepaald een prettige ervaring opleverden. Zijn manier laat OS 9 dus op zichzelf draaien. Maakt het veel verschil? Niet echt, maar het feit dat het kán is iets waar een tweaker als ik een zwak voor heeft.
De prestaties laten dus wel te wensen over. Zo speelt hij DOOM aan het einde van de video. De klassieker uit 1993 draait tegenwoordig op bijna alles, inclusief de iPhone. Maar hier werkt het niet zo goed. Het is ronduit belabberd, met een armzalig aantal frames per seconde. Zelfs voorbij het hoofdmenu komen is al een uitdaging.
Maar potverdorie; dit doet met terugdenken aan Apple’s historie toen het hoopte een gat in de markt te slaan met de PiPP!N in 1996, in samenwerking met Bandai. En mocht je die nog hebben: die gaat een hoop knaken waard zijn.