NASA, ESA en M. Kornmesser
De kosmos is het toneel voor een verscheidenheid aan gigantische explosies. Deze omvatten stellaire uitbarstingen, waar sterren plotseling magnetische energie afgeven en fusies van neutronensterren, waarbij twee dichte sterren tegen elkaar botsen. Maar één klasse van explosies overtreft de rest: gammastraaluitbarstingen zijn de meest energetische explosies die in het universum worden gezien.
Gammastraling is een van de meest energetische vormen van licht, en bij gammaflitsen komen bijna onvoorstelbare hoeveelheden vrij. Voor het eerst ontdekt tijdens de koude oorlog – doorway militaire satellieten die op zoek waren naar de tekenen van kernproeven in de bovenste atmosfeer – wordt nu gedacht dat gammastraaluitbarstingen worden veroorzaakt doorway massieve sterren die enorme explosies ondergaan wanneer ze geen brandstof meer hebben. Deze gebeurtenissen zijn zeldzaam, maar zo energiek dat ze kunnen worden gezien in sterrenstelsels op vele miljarden lichtjaren afstand.
Onlangs dachten astronomen dat ze bewijs hadden gezien voor een van deze explosies van het verste sterrenstelsel dat we ooit hebben gezien. Maar een modern gepubliceerd artikel werpt twijfel op over deze beweringen, wat suggereert dat het zou kunnen zijn veroorzaakt doorway een meer alledaagse bron veel dichter bij huis.
Gammastraaluitbarstingen
Er zijn nog geen gammaflitsen gedocumenteerd in onze melkweg, wat misschien geen slechte zaak is. Een gammastraaluitbarsting die immediate op de aarde gericht is, zou waarschijnlijk leiden tot een massale uitsterving en het einde van de beschaving zoals wij die kennen. Ongedocumenteerde gebeurtenissen kunnen in feite al massale uitstervingsgebeurtenissen in de geschiedenis van de aarde hebben veroorzaakt.
Gammastraaluitbarstingen zijn echter ver weg waargenomen. De paper die suggereerde dat onderzoekers een nieuwe gammastraaluitbarsting hadden ontdekt in het verst bekende sterrenstelsel, werd in 2020 gepubliceerd. Achieved behulp van de Keck-telescoop op Mauna Kea, Hawaii, observeerden de onderzoekers stroken van de lucht en zagen toevallig een heldere flits, slechts een enkele seconden lang, in een van hun belichtingen.
Doorway de duur en helderheid van de flits te modelleren, sloten ze de mogelijkheid uit dat het een natuurlijke of door mensen gemaakte satelliet dicht bij huis was. Ze sloten ook een aantal andere astronomische verklaringen uit en concludeerden dat de meest waarschijnlijke verklaring inderdaad een gammastraaluitbarsting was.
Het unieke aan deze ontdekking was dat het crew de richting van de gebeurtenis vaststelde en ontdekte dat het uit hetzelfde gebied kwam als een sterrenstelsel dat bekend staat als GN-z11, dat toevallig het meest afgelegen en oudste sterrenstelsel is dat we hebben. nog ontdekt.
Was dit een ongelooflijk kosmisch toeval? Of was dit een teken dat gammaflitsen vaker voorkwamen in het zeer vroege heelal, slechts 400 miljoen jaar na de oerknal? De laatste conclusie zou grote implicaties hebben voor ons begrip van hoe sterren en sterrenstelsels zich in het vroege heelal vormen, en leidde tot veel opwinding onder astronomen.
Maar het onbehagen in excess of de conclusies van de groep kwam naar boven, en sommigen beweerden dat het veel waarschijnlijker was dat de flits afkomstig was van een object in ons zonnestelsel, dat een natuurlijke (zoals een maan) of kunstmatige satelliet zou kunnen zijn. In een ander artikel suggereerde een ander group dat de meest waarschijnlijke verklaring een weerspiegeling was van een door mensen gemaakte satelliet. De oorspronkelijke auteurs volgden deze beweringen op en verdubbelden hun interpretatie van gammastraaluitbarstingen, maar het koor van twijfelaars werd alleen maar luider.
Ruimteafval
Nu heeft de controverse een andere wending genomen, achieved een nieuw artikel dat onlangs is gepubliceerd in Character Astronomy. De auteurs van dit artikel suggereren dat de vermeende gammastraaluitbarsting in feite een flits was die werd veroorzaakt door een door mensen gemaakte satelliet. De onderzoekers gebruikten een openbare ruimtespoorwebsite om te zoeken naar mogelijke menselijke satellietinterferentie in de richting en op het moment van de flitsdetectie.
De Roman Baranowski-telescoop/Poznań-spectroscopische telescoop werd gebruikt om de doorway de mens gemaakte aard van de flits en de positie van GN-z11 te bevestigen.
Krzysztof Kamiński, Adam Mickiewicz Universiteit in Poznań
Rond de tijd dat het oorspronkelijke workforce de lucht bestudeerde, bereikte een Russische protonenraket een lage baan om de aarde en liet zijn bovenste trappen los (genaamd Breeze-M), die toen ruimteafval werden en in een baan om de aarde cirkelden. Doorway naar de baan van het ruimtepuin te kijken en te matchen fulfilled de waarnemingen in het oorspronkelijke onderzoek, ontdekte het nieuwe group dat de flits eenvoudig kon worden verklaard doordat de bovenste entice voorbij het deel van de hemel viel dat de telescoop waarnam.
Lees meer: De atmosfeer van de zon is honderden keren heter dan het oppervlak – dit is waarom
De protonraket is sinds de jaren zestig in gebruik en het is niet de enige keer dat een van zijn Breeze-M-boventrappen in het nieuws is. In 2013 verspreidde een explosie enorme hoeveelheden puin in de buurt van de baan om de aarde, en liet NASA klauteren om te beoordelen of het een gevaar zou vormen voor het internationale ruimtestation.
Hoewel dit specifieke incident misschien bijzonder ongelukkig was, met toenemende hoeveelheden rommel in de ruimte en de lancering van grote constellaties van satellieten doorway het privébedrijf SpaceX en anderen in de komende jaren, benadrukt het de toenemende moeilijkheden waarmee astronomen worden geconfronteerd vanaf het aardoppervlak.
Betere databases van satellieten en ruimtepuin zullen dit soort verkeerde identificaties helpen voorkomen. Maar de toenemende lichtvervuiling doorway satellietconstellaties bedreigt het vermogen van telescopen op de grond om zelfs duidelijk genoeg te zien om wereldleidende wetenschap te doen.
Dit artikel is gecorrigeerd omdat het aanvankelijk zei dat het recente artikel in Nature was gepubliceerd. Het juiste papier is Natuurastronomie.
Christopher Lovell werkt niet voor, raadpleegt, bezit geen aandelen in of ontvangt geen financiering van een bedrijf of organisatie die baat zou hebben bij dit artikel, en heeft geen relevante voorkeuren bekendgemaakt buiten hun academische aanstelling.
