De hersenen van gokverslaafden activeren op specifieke manieren. GoodIdeas/Shutterstock
Veel mensen wendden zich tijdens de pandemie tot online gokken. En hoewel een groot deel van ons in staat is om recreatief te gokken, zonder ernstige negatieve gevolgen, heeft de pandemie geleid tot een toename van gokverslavingen. In het Verenigd Koninkrijk hebben we bijvoorbeeld de grootste toename gezien van vrouwen die ooit hulp zochten. Een dergelijke verslaving kan leiden tot problemen met de geestelijke gezondheid, cognitie en relaties, maar ook tot faillissement en criminaliteit.
In tegenstelling tot alcohol- en drugsverslaving, waar de symptomen fysiek merkbaar zijn, zorgt gokverslaving voor minder duidelijke tekenen. Ons nieuwe artikel, gepubliceerd in The Lancet Psychiatry, geeft een overzicht van onderzoek naar gokverslaving, en doet aanbevelingen over hoe gokverslaving het beste voorkomen en behandeld kan worden.
Gokken is een enorm probleem. Volgens de meest recente schatting van de Wereldgezondheidsorganisatie werden vanaf 2016 de jaarlijkse wereldwijde gokverliezen van spelers geschat op US€400 miljard (£295 miljard). In 2021 schatte de Gambling Commission van het Verenigd Koninkrijk de prevalentie van een “gokstoornis” op 0,4% van de bevolking.
Uit een ander onderzoek bleek dat de hoogste percentages probleemgokken in Azië voorkwamen, gevolgd door Australazië en Noord-Amerika, met lagere percentages in Europa.
Onderzoekers hebben spelsimulaties (die zij “taken” noemen) ontwikkeld om probleemgokken te meten, zoals de Iowa Gambling Task en de CANTAB Cambridge Gambling Task. In de laatste, die riskante besluitvorming en weddenschappen beoordeelt, wordt deelnemers gevraagd te raden of een gele fiche verborgen is in een blauwe of rode doos, waarbij de verhouding tussen blauwe en rode dozen in de tijd verandert. Vervolgens kunnen zij beslissen hoeveel van hun punten zij op hun beslissing willen inzetten.
Als zij winnen, tellen zij de punten bij hun totaal op, maar als zij verliezen, gaan die punten verloren. Er wordt hen verteld dat ze moeten oppassen niet “failliet” te gaan – al hun punten te verliezen. Met deze taak kunnen gokkers worden opgespoord die “risico” lopen op het ontwikkelen van een gokstoornis, maar er misschien nog niet aan toe zijn – vooral als zij tekenen van impulsiviteit vertonen.
Met behulp van dergelijke taken heeft onderzoek aangetoond dat gokken, bij gezonde individuen, het meest voorkomt bij mensen tussen de 17 en 27 jaar en afneemt naarmate we ouder worden. Uit een andere studie is gebleken dat gokkers met verslavingsproblemen de neiging hebben hun weddenschappen na verloop van tijd te verhogen, en uiteindelijk failliet gaan. Alcohol- en nicotineverslaving zijn ook in verband gebracht met grotere gokproblemen.
De hersenen van de gokker
Uit neuro-imaging studies blijkt duidelijk dat er verschillende hersengebieden zijn die geassocieerd worden met gokken. Studies hebben aangetoond dat belangrijke gebieden die geassocieerd worden met risicovolle besluitvorming de ventromediale prefrontale cortex omvatten (betrokken bij besluitvorming, geheugen en emotieregulatie); orbitale frontale cortex (die het lichaam helpt te reageren op emoties); en insula (die het autonome zenuwstelsel reguleert). Probleemgokkers kunnen dus een verhoogde activiteit in deze gebieden hebben.
Wanneer gokkers de resultaten van hun weddenschap bekijken, vertonen ze ook verhoogde hersenactivatie in het beloningssysteem van de hersenen, waaronder de nucleus caudatus. Dit kan vooral sterk zijn bij mensen die verslaafd zijn aan gokken.
Dopamine banen in de hersenen.
Shutterstock
Dopamine, een zogenaamde neurotransmitter die zenuwcellen helpt communiceren, staat er ook om bekend een belangrijke chemische stof te zijn in het beloningssysteem van de hersenen. Uit een studie bleek ook dat probleemgokkers significant hogere niveaus van opwinding vertoonden wanneer dopamine in hun hersenen werd vrijgegeven, vergeleken met gezonde mensen. Het vrijkomen van dopamine lijkt probleemgokken te versterken door de opwinding te verhogen, de remming van riskante beslissingen te verminderen, of een combinatie van beide.
Daarnaast is aangetoond dat de nucleus accumbens, die een rol speelt bij het verwerken van beloning, betrokken is bij risicovol gedrag bij adolescenten en volwassenen. Deze regio is rijk aan dopamine en suggereert een verdere rol voor dopamine bij riskant gedrag.
Aanpak van gokverslaving
Momenteel wordt gokstoornis gediagnosticeerd met behulp van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5) gepubliceerd door de American Psychiatric Association. Richtlijnen voor de behandeling en het beheer van gokstoornissen van het National Institute for Health and Care Excellence in het Verenigd Koninkrijk zijn ook in ontwikkeling en zullen naar verwachting in 2024 worden gepubliceerd.
De huidige behandelingsmogelijkheden omvatten bepaalde vormen van cognitieve gedragstherapie (die mensen kan helpen hun denkpatronen te veranderen) en zelfhulpgroepen. Sommige medicijnen, zoals selectieve serotonine heropname remmers (SSRI’s) kunnen effectief zijn in het verminderen van aspecten van gokstoornis symptomen, zoals depressie.
We weten ook dat opioïde receptoren in de hersenen helpen bij het verwerken van beloningen, en al lang verdacht worden als aanjagers van verslaving. We ontdekten dat er aanwijzingen zijn dat een medicijn genaamd Naltrexone, dat opioide receptoren blokkeert, sommige mensen met gokstoornis kan helpen. Maar er is meer onderzoek nodig voordat dit een standaardbehandeling kan worden.
Er zijn ook dingen die je zelf kunt doen om je gokken onder controle te houden. De NHS Live Well website geeft informatie over beschikbare diensten voor probleemgokkers. Het biedt tips zoals het betalen van uw rekeningen voordat u gokt, tijd doorbrengen met vrienden en familie die niet gokken, en het omgaan met uw schulden. Gokkers doen er ook verstandig aan gokken niet te zien als een manier om geld te verdienen, hun zorgen over gokgewoonten niet op te kroppen en geen creditcards te nemen om te betalen voor gokken.
Zoals met alle geestelijke gezondheidsproblemen, is het de sleutel om vroeg steun en behandeling te krijgen. Dit is vooral belangrijk om ervoor te zorgen dat normale beloningen, zoals tijd doorbrengen met familie en genieten van wandelingen en lichaamsbeweging, nog steeds plezierig zijn en het beloningssysteem niet wordt gekaapt door gokken.
Barbara Jacquelyn Sahakian ontvangt financiering van de Lundbeck Foundation en de Leverhulme Trust. Haar onderzoek wordt uitgevoerd binnen de NIHR MedTech and in vitro diagnostic Co-operative (MIC) en de NIHR Cambridge Biomedical Research Centre (BRC) Mental Health and Neurodegeneration thema’s. Zij treedt op als adviseur voor Cambridge Cognition.
Christelle Langley ontvangt financiering van de Leverhulme Trust.
Henrietta Bowden-Jones is aangesloten bij de Royal Society of Medicine en de British Medical Association, alsmede bij het Royal College of Psychiatrists. Haar NHS klinieken ontvangen financiering van NHS England en GambleAware. Zij heeft in het verleden fondsen ontvangen van de Wolfson Family Trust en heeft deelgenomen aan door de MRC gefinancierde onderzoeksprojecten. Er is geen directe financiering van de industrie ontvangen voor behandeling of onderzoek.
Sam Chamberlain ontvangt onderzoeksgelden van de Wellcome Trust, een liefdadigheidsinstelling die wereldwijde onderzoeksinspanningen ondersteunt. Hij ontvangt honoraria van Elsevier (uitgeverij) voor redactioneel werk in academische tijdschriften.
