Toen ik voor en tijdens de Capitoolrellen van 6 januari 2021 de leden van de Amerikaanse extreemrechtse groepering de Proud Boys van een afstandje bekeek, vond ik hun naam wel toepasselijk. Ze leken altijd trots – arrogant zelfs – en gerechtigd.
Voor waarnemers kwam het keerpunt in de ontwikkeling van hun “trots” in september 2020, in die nu beruchte zin van toenmalig president Donald Trump van de VS, live uitgesproken op televisie: “Proud Boys, stand back and stand by.” Sommige commentatoren vonden dat de Proud Boys zichzelf leken te zien als het “leger van de president”.
Maar nu leden van de Proud Boys rechtszaken, vonnissen en veroordelingen tegemoet zien, hebben we andere beelden van hen om mee te worstelen – minder trots, minder arrogant, minder gerechtigd. Volgens NPR zijn er nu 1.143 mensen aangeklaagd in verband met de opstand en veroordeeld tot in totaal 600 jaar gevangenisstraf – de grote spelers niet meegerekend. Enrique Tarrio werd veroordeeld tot 22 jaar en Joseph Biggs tot 17 jaar.
Deze verdachten smeekten de rechter om genade. Volgens CNN snikte Biggs en zei: “Geef me alstublieft de kans, ik smeek u, om mijn dochter naar school te brengen en haar op te halen.” Hij voerde aan: “Mijn nieuwsgierigheid overmeesterde me. Ik ben geen terrorist… Ik ben een van de aardigste mensen ter wereld.”
Een emotionele Tarrio zei in de rechtszaal: “Wat er op 6 januari gebeurde was een nationale schande. Ik denk niet dat wat er die dag gebeurde acceptabel was” en “Ik zal de rest van mijn leven met die schande moeten leven”.
Dus zullen de Proud Boys gewoon verdwijnen nu hun leiders spijt hebben betuigd? Zelfs Trump lijkt ze tijdelijk in de steek te hebben gelaten (maar hij heeft zijn eigen problemen). Of komen ze sterker en vastberadener terug?
Aanval op het Amerikaanse Capitool.
Berouw oordelen
Dit zou wel eens kunnen afhangen van hoe hun gedrag in de rechtszaal wordt geïnterpreteerd. Was het oprecht of gewoon een strategische en heimelijke actie?
Onderzoek toont aan dat wroeging een krachtige menselijke emotie is, die ons kan overspoelen met intense gevoelens van schuld, spijt en verdriet.
Wanneer we wroeging ervaren, worden we geconfronteerd met het besef dat onze daden schade hebben aangericht, zowel aan onszelf als aan anderen. Het is een emotionele reactie die voortkomt uit onze diepgewortelde behoefte aan sociale verbondenheid en ons gevoel van morele verantwoordelijkheid.
Wroeging kan ons aanzetten om onze waarden en ethiek in twijfel te trekken en dwingt ons om met de gevolgen om te gaan. We kunnen de gebeurtenissen steeds opnieuw in ons hoofd afspelen, onze daden kritisch bekijken en alternatieve paden analyseren.
Maar wroeging kan ook dienen als katalysator voor verandering. Het dwingt ons om onze gevoelens van schuld en spijt onder ogen te zien, dwingt ons om verantwoordelijkheid te nemen voor onze daden en om verlossing te zoeken. Het kan ertoe leiden dat we onze motivaties en overtuigingen die in eerste instantie tot onze wroeging hebben geleid in twijfel trekken.
Als de uiting van wroeging in die rechtszalen oprecht was, dan zou dat een diepgaand effect kunnen hebben op de rest van de Proud Boys. Maar spijt kan, helaas, worden vervalst. Zelfs als de tranen in de rechtszaal oprecht waren, dan waren de uitingen van berouw misschien niet zo oprecht.
Tekenen van vervalste wroeging
Er zijn bepaalde kenmerken waar psychologen op letten bij het onderscheiden van oprechte wroeging van geveinsde wroeging. Echt berouw houdt in dat je de impact van je daden op anderen begrijpt en erkent.
Een echt berouwvol persoon neemt de volledige verantwoordelijkheid voor zijn daden zonder excuses te maken of te proberen de schuld af te schuiven. Ze tonen verantwoordelijkheid voor hun gedrag en bagatelliseren hun rol niet.
Oprecht berouw omvat ook een oprechte verontschuldiging, waarbij de persoon spijt betuigt voor zijn daden en de pijn die is veroorzaakt. Iemand met oprecht berouw zal ook actief zoeken naar manieren om de veroorzaakte schade te herstellen.
Bij deze specifieke verdachten was er een significante neiging om te bagatelliseren wat ze feitelijk deden met betrekking tot de gebeurtenissen, in plaats van de volledige verantwoordelijkheid te nemen voor hun daden en de pijn die ze veroorzaakten. Commentaren van sommigen van hen op sociale media buiten de rechtszaal suggereren dat hun gedrag niet op het punt staat te veranderen.
Eén beklaagde, Dominic Pezzola, zei in de rechtszaal dat zijn acties op 6 januari de “ergste en meest betreurenswaardige van zijn leven” waren, maar riep “Trump heeft gewonnen”, vlak nadat hij was veroordeeld.
Hoewel deze criteria nuttig kunnen zijn, is elk oordeel over oprecht versus geveinsd berouw subjectief. Zoveel hangt af van hoe de beklaagden overkomen in de rechtszaal en dit is niet alleen zeer subjectief, maar vatbaar voor een hele reeks cognitieve vooroordelen, inclusief of je het eens bent met hun politiek of standpunt.
Rechtsgeleerde Susan Bandes van de De Paul University stelt dat oordelen over wroeging een belangrijke factor zijn bij het vonnis. De beoordeling van wroeging is vaak gebaseerd op gezichtsuitdrukkingen en de lichaamstaal van de beklaagden en toch, zegt ze, weten we weinig over hoe nauwkeurig dit proces is.
Colleen Berryessa, die onderzoek doet naar strafrecht en psychologie aan de Rutgers Universiteit, onderzocht een steekproef van Amerikaanse reclasseringsambtenaren en toonde aan dat bepaalde impliciete vooroordelen (bijvoorbeeld impliciete raciale vooroordelen maar ook politieke verschillen) van invloed kunnen zijn op de beoordeling van uitingen van wroeging.
Uiteindelijk zijn er geen gemakkelijk af te lezen, definitieve tekenen van geveinsde wroeging. Er kan een kleine verandering zijn in de volgorde van gezichtsuitdrukkingen, maar deze zijn moeilijk te herkennen zonder aanzienlijke training.
Aanhangers van de Proud Boys willen misschien niet accepteren dat ze gedupeerd zijn. Ze zouden kunnen zeggen dat de verdachten deden alsof ze berouw hadden omdat ze, net als zijzelf, nog steeds toegewijd zijn, nog steeds de goede strijd voeren, nog steeds proberen om met alle middelen de macht in handen te krijgen.
En fervente critici van de Proud Boys zouden het ermee eens kunnen zijn dat het berouw geveinsd was, maar om een andere reden – ze zouden kunnen zeggen dat dat gewoon het soort mensen is dat ze zijn, die hun eigen hachje proberen te redden, in lijn met het onderzoek van Berryassa.
Ik weet zeker dat sommige mensen zullen aannemen dat deze emotionele vertoningen in de rechtszaal het einde betekenen van de Proud Boys als groep. Maar voor nu is het, net als met Trump, het beste om hun vermogen om terug te stuiteren niet te onderschatten.
Geoff Beattie werkt niet voor, heeft geen adviesfuncties, bezit geen aandelen in en ontvangt geen financiering van bedrijven of organisaties die baat hebben bij dit artikel en heeft geen relevante banden buiten zijn academische aanstelling bekendgemaakt.
