Een strijd tegen de tijd zelf: Australië warmt zich op voor de Ashes testreeks van 2009. Lance Bellers/Shutterstock
Bowlers die voor Engeland en Australië spelen in de huidige Ashes cricketreeks moeten samen minstens 540 ballen per dag afleveren (dat zijn 90 overs van elk zes ballen – meer als ze no-balls of wides bowlen). Als de bowlers van de ene partij niet alle tien wickets op één dag kunnen vangen, moeten ze de volgende dag doorzwoegen.
Elk van de vijf testwedstrijden in deze serie duurt maximaal vijf dagen. Om te winnen, moeten bowlers meestal de tegenpartij twee keer all-out krijgen. Het mannenteam van Australië won hun eerste Ashes Test met nog maar een paar minuten te gaan in de laatste sessie van de vijfde dag.
In veel opzichten voelt deze tweejaarlijkse serie als een strijd tegen de tijd zelf. In tegenstelling tot de meeste andere sporten zoals voetbal, waarvan de wedstrijden in een korte, vaste periode voorbij zijn, vertegenwoordigt Testcricket abstract, langdurig, doelgericht gedrag – iets dat mensen daadwerkelijk dagelijks doen. In die zin kunnen de spelers in deze Ashes-serie ons iets leren over hoe de geest reageert op tijd – en hoe dit samenhangt met beloning, dreiging en angst.
Net zoals deze testcricketers gefocust zijn op het winnen van een serie weken in de toekomst, wordt ons dagelijks functioneren beheerst door de grotere projecten die we nastreven – of dat nu carrièredoelen zijn of gezinsgeluk. Om deze overkoepelende doelen te bereiken, moeten we korte periodes van extreme druk en angst ervaren. Het is de tijd, gecombineerd met een onzekere uitkomst, die ons ertoe brengt deze angst te ervaren.
Denk bijvoorbeeld aan een examenperiode waarvan je niet weet of je erin zult uitblinken. Of wanneer je toekomstige liefdesdoel afhangt van wat er morgen zal gebeuren als je je crush mee uit vraagt. Hoe we omgaan met zulke angst, die deels ontstaat door het korte tijdsbestek van deze belangrijke momenten, kan van enorm belang zijn voor onze levenskwaliteit.
Het ABC van de tijd
Psychologisch onderzoek heeft aangetoond dat angst bij mensen de vorm aanneemt van negatieve, oncontroleerbare gedachten – een versnelde hartslag, zware, oppervlakkige ademhaling, onbehagen en een gevoel van paniek.
Dit wordt gevolgd door het wegnemen van onze aandacht om ons te richten op een echte of ingebeelde bedreiging. In de cognitieve gedragstherapie is dit vastgelegd in het alarm-geloof-coping model van angst (ABC).
Dit model kan gemakkelijk worden begrepen aan de hand van cricket. Wanneer de slagman wacht op de bowler, bevindt hij zich in een staat van alarm (A). Hun overtuigingen (B) over of de aankomende bal een bedreiging is of niet leiden tot een eerste angstgolf. Dan moeten ze coping (C) middelen gebruiken om dit tegen te gaan en (hopelijk) hun gemoedstoestand stabiel te houden.
Een soortgelijk proces vindt plaats wanneer we angstig worden voor een examen. Als we ervan overtuigd zijn dat we onvoldoende voorbereid zijn, ervaren we een toename in angst. We moeten dan onze copingmiddelen aanspreken – of dat nu een studieplan of optimistisch denken is – om deze oncontroleerbare gedachten te beheersen.
Dit lijkt eenvoudig, maar tussen A, B en C verandert onze perceptie van tijd. Onderzoek wijst uit dat wanneer mensen angst ervaren, hun perceptie van tijd langer wordt – dus deze periode voelt veel langer aan dan hij in werkelijkheid is. Dat betekent dat het een enorm effect op ons kan hebben, met uiteindelijk gevolgen voor onze slaap, voeding en emotionele stabiliteit.
Onderzoek heeft uitgewezen dat elk ABC-proces letterlijk een ander deel van de hersenen activeert. Simpel gezegd, tijdens angst schakelen onze hersenen over naar een nooddreigingsmodus en de neurale circuits in onze hersenen reageren anders.
Een cricketspeler wordt voortdurend gedwongen om een hoge angst te ervaren voordat hij bowlt. En tenzij ze uit zijn, moeten ze het opnieuw en opnieuw doen – elke keer met een andere onzekere uitkomst. Om een century te scoren, krijgt een slagman in Test cricket meestal tussen de 80 en 150 deliveries te verwerken (hoewel het wereldrecord slechts 54 is). Hoe doen de beste spelers ter wereld dit en wat kunnen zij ons leren?
De tijd onder controle krijgen
Sport- en prestatiepsychologen werken vaak met topsporters om hun weerbaarheid tegen angst op te bouwen via “cognitieve reattributietraining” (CRT). Hoewel de specifieke strategie die wordt gebruikt varieert, blijft het principe hetzelfde – de situatie als een geheel zien in plaats van als een geïsoleerd onderdeel.
We worden allemaal wel eens overspoeld door angst.
Ollyy/Shutterstock
Dit houdt in dat je verder gaat dan denken dat alles afhangt van één moment. Door dit te doen, neemt de alarmreactie af en voelen de onzekere momenten die angst veroorzaken korter aan en richten daardoor minder schade aan.
We proberen de sporter ook te helpen om ermee om te gaan door uit te zoeken welk niveau van controle ze hebben over verschillende acties. Bowlers hebben bijvoorbeeld alleen controle totdat ze de bal loslaten. Daarna heeft het geen zin om te piekeren over de richting van de bal.
Batters hebben daarentegen weinig controle omdat ze bal voor bal moeten reageren op het bowlen. Als de atleet een illusie van controle heeft, leidt dat tot fouten. Ze moeten hun aandacht richten op de elementen die ze kunnen controleren, zoals het mikpunt. Ze moeten hun aandacht terugtrekken van elementen die ze niet kunnen controleren.
Hier kunnen we allemaal van leren. Neem een voorbeeld uit het dagelijks leven: je hebt melk nodig. Je rent naar de supermarkt, maar ze hebben geen melk meer. Je hebt hier geen enkele controle over en hebt nu een onzekere uitkomst over waar je melk vandaan moet halen voor je ochtendkoffie. CRT stelt ons in staat om te isoleren wat we kunnen controleren.
Een op CRT gebaseerd denkpatroon zou zijn: “Ik heb controle over het feit dat ik melk nodig heb (X), maar ik heb geen controle over de melkvoorraad van de winkel (Y)”. Hierdoor kun je je mentale bronnen heroriënteren om 80% van je aandacht en moeite te besteden aan het vinden van andere bronnen van melk, zoals naar een andere winkel gaan of je buurman vragen. Dit is veel beter dan hyperfocussen op het scenario waar je geen controle over hebt, ruzie maken met de manager van de winkel, boos worden enzovoort.
Natuurlijk zijn veel situaties in het leven veel ingewikkelder dan dit. Het meest behulpzame proces hier is accepteren dat je slechts enige controle hebt en vervolgens CRT gebruiken om inspanningen dienovereenkomstig toe te wijzen. CRT stelt het individu uiteindelijk in staat om een gedachtestroom op te splitsen in gebieden van 0 tot 100% van wat we kunnen controleren. Zie het als een sorteerproces.
Het mooie van een Testmatch is dat het bijna oneindig aanvoelt in de tijd. Net als in het leven liggen alle vier de resultaten op tafel: winst, verlies, gelijkspel en zelfs een gelijkspel. De truc is om ons ABC te begrijpen en daardoor te weten hoe onze geest reageert op tijd.
Sahen Gupta werkt niet voor, heeft geen adviesfuncties, bezit geen aandelen in en ontvangt geen financiering van bedrijven of organisaties die baat hebben bij dit artikel, en heeft geen relevante banden bekendgemaakt buiten zijn academische aanstelling.