Elden Ring, FromSoftware’s nieuwste – en volgens velen beste – aanbod, is eindelijk uit. Er is veel aandacht besteed aan de kenmerkende uitdaging van de sport en de prachtige en intimiderend grote open wereld, waarbij de overeenkomsten en verschillen tussen de video game en eerdere Soulsborne-games in kaart zijn gebracht. Maar er is één ding waar niet genoeg mensen above praten, iets dat Elden Rings plaats in het Soulsborne-pantheon stevig bevestigt: het heeft een ondeugend gevoel voor humor.
Natuurlijk, ‘grappig’ is waarschijnlijk niet het eerste dat in je opkomt als je de kaart verkent of voor de honderdste keer sterft. The Lands Among is gevuld fulfilled krachtige vijanden en dodelijke vallen, en het is schrikbarend gemakkelijk om deze dodelijke spoel af te schudden tijdens je verkenningstocht. Boor echter voorbij het oppervlakteniveau van grit en gravitas, en je zult een zacht, taai centrum van bizarre komedie vinden.
Hij staat achter je
Afbeelding by means of Bandai Namco
Neem bijvoorbeeld het ontmoetingsontwerp. Elden Ring, in de stijl van de eerdere video games van maker Hidetaka Miyazaki, vindt het heerlijk om de verwachtingen van spelers te ondermijnen. Veel ontmoetingen met vijanden in de gamewereld zijn bijna opgezet als een uitgebreide grap. Als je het openingsgedeelte van het spel voltooit en Limgrave binnenstapt, is een van de eerste dingen die je zult zien waarschijnlijk de Tree Sentinel, een kolossale ridder op een gepantserd paard. Het is behoorlijk verleidelijk om tegen hem te vechten – het is tenslotte letterlijk het get started van het spel. Hoe erg kan het zijn? Nadat je snel en zonder pardon platgedrukt bent, realiseer je je dat je bent betrapt en dat Miyazaki waarschijnlijk ergens buiten is om zich uit te lachen.
Tientallen gevechten zijn ongeveer zo gestructureerd, het equal van een emmer h2o die bovenop een enigszins openstaande deur staat. Een poging om een paar kleine krabbenvijanden uit te schakelen, wordt ontspoord door de plotselinge verschijning van een gigantische, die komisch uit zijn schuilplaats springt en praktisch op je hoofd landt. Verleid doorway de glinstering van een voorwerp verderop, mis je de anders lachwekkend zwakke mook die zich net binnen de deuropening verstopt en je in de rug steekt.
Ledematen omhoog
Screenshot door Techkrant
Het visuele ontwerp van veel van die vijanden geeft vaak ook een vleugje absurditeit aan de treatments, de overdreven grotesquery die wordt getoond grenst aan het hilarische. Denk aan Godrick the Grafted, een van de eerste grote verhaalbazen die je op het kritieke pad tegenkomt. Zijn aanvankelijke vorm is al bizar om te zien, met tientallen armen die in zijn lichaam zijn genaaid en nonchalant in de wind zwaaien. Raak echter halverwege het gevecht en de pure gekte gaat door het dak.
In een beweging die, op papier, klinkt alsof hij uit een koortsdroom is opgetild, rukt Godrick zijn eigen arm af en vervangt die door de kop van een draak die niet alleen op onverklaarbare wijze vuur kan spuwen, maar ook bijten uit je kan nemen als je komt te dichtbij. Terwijl de male zelf doorgaat achieved schreeuwen en tegen je vloeken. Het is belachelijk. Het is bijna slapstick.
Zou dit een hond kunnen zijn?
Afbeelding by means of Bandai Namco
Dan is er natuurlijk het sociale ingredient. Group is sinds de eerste dag een kernprincipe van de Souls-online games, en een van de belangrijkste manieren waarop spelers fulfilled elkaar kunnen communiceren, is doorway berichten achter te laten. De beperkingen van het berichtensysteem – spelers kunnen alleen bepaalde woorden en berichtstructuren gebruiken – wekken een zekere creativiteit en dwaasheid op. Ja, er zijn ontelbare kinderachtige gevallen van dingen als “probeer vinger maar gat”, maar we hebben ook de opkomst gezien van de onverklaarbare meme van “zou dit een hond kunnen zijn?” geschreven naast paarden, schildpadden, krabben en meer.
Nadat ik me in wat meubels experienced gerold, werd ik eens begroet met een onverwachte en licht straffende boodschap: “Je hebt het recht niet! Waarom is het altijd vernietiging?” eronder, en het lijkt alsof elke stapel kratten heeft “zou dit een product kunnen zijn?” of “waarom is het altijd wanhoop?” berichten om het onvermijdelijke gebrek aan merchandise te illustreren die erin verborgen zijn. Dat is zelfs nog voordat de voorliefde van de serie voor belachelijke snelheidsruns begint, zoals de man die een van de bazen van Elden Ring versloeg fulfilled een Ring Match-controller. Het is dwaas en surrealistisch, en die gekheid is onuitwisbaar ingebakken in het ontwerp van die multiplayer-mechanica.
Om bij Elden Ring te komen in de verwachting dat het zichzelf serieus neemt, is in veel opzichten de plank misgeslagen. Ja, het is nog steeds een fantastisch epos fulfilled momenten van broeierige duisternis en hartverscheurende tragedie, maar de video games van FromSoft gingen altijd above de nevenschikking daarvan fulfilled veel meer absurde en menselijke elementen. Pretenders to the Souls-troon hebben daar vaak moeite mee gehad: de charme van deze online games is zoveel meer dan “het is moeilijk” of “de wereld is opgesloten in een eindeloze cyclus van vernietiging.”
Er is een speciaal item (of spreuk in eerdere video games) waarmee je in een stoel kunt veranderen. Er is een terugkerend personage wiens enige doel is om je in een ongelooflijk voor de hand liggende val te lokken en vervolgens je genegenheid terug te kopen doorway je products te verkopen die, het is sterk geïmpliceerd, hij is geknepen van zijn vorige slachtoffers. Er is een magisch paard dat dubbel kan springen. Er is een toegewijde knuffelmonteur. Elden Ring is veel meer dan op het eerste gezicht lijkt. Veel plezier ermee – Miyazaki zeker.
Het bericht Elden Ring is eigenlijk best grappig verscheen eerst op Techkrant.
