Manhattan is een wirwar. Shutterstock
De sciencefictionfilm Tron Legacy opent met de stem van hoofdpersoon Kevin Flynn, die mijmert over een digitale wereld die hij heeft gecreëerd: The Grid.
The Grid. Een digitale grens. Ik probeerde me clusters van informatie voor te stellen terwijl ze door de computer bewogen. Hoe zagen ze eruit? Schepen? Motorfietsen? Waren de circuits als snelwegen? Ik bleef dromen van een wereld die ik dacht nooit te zullen zien. En toen op een dag. Stapte ik in. (“The Grid” een liedje van Daft Punk, soundtrack van Tron Legacy).
Net als computer printplaten, zijn veel Amerikaanse steden georganiseerd in een raster. Mensen stromen er in grote aantallen doorheen. In onze nieuwe studie, gepubliceerd in Nature, onthullen we dat het stadsraster een erfenis heeft. Ontworpen om navigatie te vergemakkelijken, kunnen ze op hun beurt de ruimtelijke vaardigheid van degenen die er opgroeien verminderen.
Leren navigeren is een belangrijke vaardigheid in het leven. Het stelt ons in staat onafhankelijk te zijn, avontuur te beleven op nieuwe plaatsen en de gêne van verdwalen te vermijden. Veel factoren beïnvloeden het navigatievermogen. Naarmate we ouder worden, hebben we de neiging minder goed te navigeren. In sommige landen lijken mannen een voordeel te hebben, maar we weten ook dat navigatie een vaardigheid is die kan worden aangeleerd. Het lijkt ook te helpen om op te groeien in een land met een hoger BBP.
Een factor die over het hoofd wordt gezien, is de omgeving waarin we opgroeien. Steden bieden bijvoorbeeld heel andere ervaringen op het gebied van navigatie-uitdagingen dan het platteland. De “stadsjungle” kan vele routes bieden om over te puzzelen en een duizelingwekkend scala van oriëntatiepunten om te inventariseren. Het platteland daarentegen kan zich verder uitstrekken en stelt hogere eisen aan het oriëntatievermogen. Daarom wilden wij nagaan of het beter is in de stad of op het platteland op te groeien om navigatievaardigheden aan te scherpen.
Om deze vraag te beantwoorden, testten we de navigatievaardigheden van meer dan vier miljoen mensen via een app-gebaseerd videospel dat we ontwikkelden – Sea Hero Quest. We vroegen de deelnemers ook naar hun achtergrond, inclusief of ze opgroeiden in een stad, landelijke omgeving, buitenwijken of een mix. We ontdekten dat mensen die buiten de stad opgroeiden gemiddeld betere navigatoren waren dan mensen die in de stad opgroeiden. Dit gold ongeacht of ze afkomstig waren uit een landelijke omgeving of een buitenwijk.
Schermafbeeldingen uit het computerspel Sea Hero Quest.
Hugo Spiers, Auteur voorzien
Wij vonden dat dit waar was voor de meeste van de 38 landen waar we de bevolking konden schatten. Het voordeel voor degenen die buiten de steden opgroeiden was aanwezig gedurende de gehele levensloop, met een lichte toename van het effect op latere leeftijd en vergelijkbare patronen bij mannen en vrouwen.
Steden lijken in feite nadelig te zijn voor het ontwikkelen van navigatievaardigheden. Maar waarom? We dachten eerst dat het te wijten zou kunnen zijn aan meer onderwijs. Onderwijs heeft de neiging om de prestaties op tests te verbeteren, en mensen buiten de steden zijn wellicht hoger opgeleid. Verschillen in navigatievaardigheden zouden dus sterker verband kunnen houden met opleiding. We ontdekten dat dit niet het geval was. Onafhankelijk van opleiding, blijken steden te leiden tot slechtere navigatievaardigheden in het algemeen.
Riddy steden
Wat is het dan met steden dat onze ruimtelijke vaardigheden vermindert? Een hint kwam uit het onderzoeken van de ranglijsten van landen voor de mate waarin hun steden de navigatievaardigheid verlaagden. Podiumplaatsen waren er voor de VS, Argentinië en Canada. Een opvallend kenmerk van deze landen is dat ze allemaal steden met een rasterstructuur hebben. Buenos Ram in Argentinië is bijvoorbeeld bijzonder rasterachtig, net als Toronto in Canada, en natuurlijk is Manhattan in New York wereldberoemd om zijn raster.
Aan het andere eind van de ranglijst stonden landen als Roemenië en Italië, met zeer onregelmatige stadsindelingen.
Stadsplattegronden: Argentinië versus Roemenië. Van Coutrot et al., 2022 Nature.
Hugo Spiers, Auteur voorzien
Het blijkt mogelijk te zijn om te kwantificeren hoe griddy een stad is door gebruik te maken van een maat die bekend staat als de Street Network Entropy (SNE). Steden waar de straten ofwel noord zuid of oost west lopen hebben een zeer lage SNE score (zoals Chicago, USA). Steden waar de straten in veel richtingen lopen, hebben een veel hogere SNE-score (zoals Rome, Italië). We ontdekten dat de gemiddelde SNE-score van de steden in een land kan voorspellen in welke mate opgroeien in een stad de navigatie beïnvloedt.
Suggereren onze resultaten dat grillige steden een gevaar zijn voor je navigatievaardigheden? Niet helemaal. Ons videospel had 45 verschillende virtuele omgevingen om navigatie te testen. Deze varieerden in hoe griddy ze waren. We ontdekten dat mensen die opgroeiden in een rommelige stad gevoeliger waren voor deze variatie. Dus hoewel ze over het algemeen slechter waren in navigatie, waren ze in feite iets vaardiger in het navigeren door een omgeving met veel griddy’s dan mensen van buiten de stad.
Omdat de wereld over het algemeen een ongeorganiseerde plek is, loont het meestal de moeite om buiten het raster op te groeien. Maar als je Manhattan doorkruist of in een computersimulatie wordt gezogen waar je voor je leven moet vechten in een raster, is het een voordeel om een mede-navigator te hebben die in een rasterstad is opgegroeid. De clusters van informatie die door hun hersencircuits gaan, zijn getraind om te slagen in het raster.
Hugo Spiers is verbonden aan het University College London en wordt gefinancierd door Alzheimer's Research UK