Een van de vele dingen die het moderne WWE-solution de afgelopen tien jaar hebben geteisterd, is dat winsten en verliezen er niet echt toe doen. Het gaat meer om het leveren van momenten die gemakkelijk kunnen worden gedeeld dan om een samenhangend verhaal te vertellen dat meerdere maanden, zo niet jaren kan beslaan. Bovendien voelen veel worstelaars zich op de kaart van elkaar losgekoppeld. Er is niet veel cross-in excess of tussen de verschillende vetes. Dit alles ondanks dat de selectie misschien wel de technisch meest begaafde is die het ooit is geweest. Het worstelen is misschien van het hoogste niveau, maar al het andere laat te wensen more than.
Helaas lijkt WWE 2K22 veel op zijn moederproduct. Laten we duidelijk zijn, dit is geen 2K20. Deze sport werkt meestal, de actie in de ring is in het slechtste geval bruikbaar, en je zult geen regelrechte horror tegenkomen wanneer je de Generation Suite laadt (tenzij, natuurlijk, dat is wat je van approach bent te creëren). Maar hoeveel beter deze activity ook is dan de laatste match in de langlopende serie van 2K, er blijft zoveel op tafel dat het nog niet af voelt.
Legt de Smacketh neer
Screenshot door Techkrant
Sinds de overstap van een arcadespel naar iets meer simulatie-zwaar, heeft de 2K-serie vaak moeite gehad om de in-ring-ervaring wide te leggen. 2K heeft je altijd volledige controle willen geven more than een vloeiend systeem dat ergens in de buurt van een vechtgame functioneerde. Dit werd echter vaak gehinderd door een slechte botsing, onhandige besturing en zoveel bugs. Doorway twee volle jaren te nemen om WWE 2K22 te ontwikkelen, heeft het workforce iets geleverd dat veel beter de clearly show repliceert die je elke maandag-, woensdag- en vrijdagavond op tv set ziet.
Je hebt toegang tot zowel lichte als zware aanvallen op Square en Cross, naast een grapple-initiatie op Circle. Satisfied je lichte aanval als opzet kun je vechtgame-achtige combo’s aan elkaar rijgen die voor pittige actie zorgen. Zodra je een grapple start, kun je dezelfde gezichtsknoppen en een richting op je linker joystick gebruiken om te selecteren welk sort beweging je wilt gebruiken. Deze basisbesturingselementen verschillen niet veel van eerdere iteraties, maar in de praktijk zijn ze veel intuïtiever.
De echte ster van de worstelactie is de omkering. Eerdere WWE-game titles werden vaak omkeringsfeesten waarbij spelers elkaar constant omdraaiden in een eindeloze parade van belachelijkheid. Je krijgt nog steeds een paar omkeringsketens, maar 2K heeft je slender verschillende opties gegeven om de aanvallen van je tegenstander te omzeilen. Of je nu Triangle gebruikt om een aanval te blokkeren, aanvallen ontwijkt satisfied je worp, of de andere gezichtsknoppen gebruikt om te raden welke beweging je tegenstander doet en deze om te keren, je bent veel actiever in de verdediging en moet je hoofd erbij houden. .
Dit komt allemaal samen voor een pakket dat grotendeels solide aanvoelt. Je wordt niet uit het h2o geblazen door het worstelen, maar het valt ook niet frequent uit elkaar. Begrijp me niet verkeerd, er zijn nog steeds wat oudere problemen achieved de detectie van botsingen, exceptional gevallen van kromtrekken, afhankelijk van waar je bepaalde bewegingen doet, maar het staat ver af van de achieved bugs doorzeefde puinhoop die WWE 2K20 was. Nu, als al het andere maar zijn einde van de afspraak kon houden.
De Chris Masters van dit alles
Screenshot door Techkrant
Een van mijn favoriete worstelaars uit het midden van de jaren 2000 was Chris Masters. De male was uit graniet gehouwen en experienced een uitzonderlijke finisher in “The Masterlock”. In mijn gedachten was het slechts een kwestie van tijd voordat hij een van de gezichten van het bedrijf was. Helaas voor ons beiden is dat nooit gebeurd. Ondanks de aanvankelijke schijn, was er gewoon niet genoeg onder de oppervlakte om hem in een legitieme Superstar te veranderen. WWE 2K22 is ongeveer hetzelfde. Hoewel de actie in de ring de beste is die het in jaren is geweest, ontbreekt de inhoud eromheen.
Ik merkte dit voor het eerst tijdens het spelen door Rey Mysterio’s Showcase. Deze modus neemt je mee door de carrière van een WWE-superster, waarbij levensechte beelden worden afgewisseld fulfilled wedstrijden van videogames. Terwijl je door een wedstrijd heen werkt, zie je hoe deze overgaat in archiefbeelden van de wedstrijd voor een indrukwekkende presentatie. Wanneer u echter door de lijst achieved overeenkomsten bladert, worden zoveel van de beste van Mysterio om de een of andere reden niet opgenomen. Het is duidelijk dat het onwaarschijnlijk is dat 2K spelers doorway een Royal Rumble-wedstrijd van een uur zal laten slepen om Mysterio’s ongelooflijke run uit 2006 opnieuw te beleven. Ze hadden echter dingen kunnen toevoegen zoals zijn Triple Menace-wedstrijd op WrestleMania 22 tegen Kurt Angle en Randy Orton of zelfs zijn SmackDown-wedstrijd in 2009 satisfied John Morrison. Je zou kunnen stellen dat het niet mogelijk was om de rechten op Angle te krijgen, maar als we de illustere carrière van Mysterio vieren, zou ik graag iets meer zien dan een Uncooked-wedstrijd tegen Gran Metalik.
Dat is niet het enige probleem met de Showcase. Het laat je ook zien dat, hoe verbeterd het worstelen in de game ook is, het nog zo ver te gaan heeft voordat het overeenkomt fulfilled hoe dynamisch het echte products kan zijn. Elke keer dat de wedstrijd je een echt creatieve ommekeer moet laten zien, gaan ze over op archiefbeelden, omdat dat soort dingen bijna onmogelijk is om in het spel voor elkaar te krijgen. Als je de video game tegen zijn echte tegenhanger ziet, komt WWE 2K22 in vergelijking gewoon saai about. In plaats van te innoveren in de ring, ga je gewoon door de bewegingen. Ik kan er ook niet tegen hoe elk sitdown-videopakket fulfilled Mysterio worstelen als een legitieme activity beschouwt, vooral in het moderne tijdperk waar dat minder vaak voorkomt, maar dat is een kleine moeite om te kiezen in het grote geheel van dingen.
Screenshot door Techkrant
Buiten de Showcase is er de terugkerende MyRise-modus voor één speler. In eerdere edities was dit de “verhaalmodus” van het spel. Je zou je omhoog werken op de WWE-ladder totdat je het gezicht van het bedrijf wordt. Dat is technisch gezien nog steeds wat je doet, maar er is niet echt een overkoepelend verhaal. Het is gewoon een reeks vetes die je doorspeelt tot je uiteindelijk doorgaat naar het volgende merk. Zelfs het winnen van titels lijkt niet veel uit te halen. Ik heb het NXT Noord-Amerikaanse kampioenschap drie keer gewonnen en het leek nooit iets uit te maken voor mijn doorlopende verhaal. Ze introduceren een paar nieuw gecreëerde personages die dienen als je vrienden in het bedrijf of je rivalen die je tijdens je reis naar de best zult verslaan. Het is niets belangrijks, maar het is in ieder geval iets om je tanden in te zetten. De hele modus kan waarschijnlijk het beste worden samengevat achieved een stevige “het is prima”.
MyFaction daarentegen is een van de meer verwarrende modi die ik heb gezien in een sportvideogame. Het is bedoeld als WWE-versie van MyTeam of Best Workforce, maar er is geen on the net spel. Er zijn echter saaie doelen, slechte matchtypes en talloze microtransacties. Zelfs als iemand die MyTeam en Ultimate Group bijna religieus speelt, is er hier niet veel inhoud, tenzij je het gewoon leuk vindt om kaarten van je favoriete WWE-supersterren te verzamelen.
Screenshot doorway Techkrant
De laatste noemenswaardige modus (WWE Universe en On-line play keren terug, maar voor geen van beiden is er veel veranderd) is de MyGM-modus. In het Smackdown vs. Uncooked-tijdperk van WWE-game titles hield ik notitieboekjes gevuld achieved mijn boekingsverhaallijnen, dus ik was erg opgewonden om te zien wat ze hiermee zouden doen. Ik was blij om te zien dat ze een uitstekende foundation hebben gelegd satisfied een leuk idee in specifieke GM-krachten die je kunt gebruiken om het tij van je prille promotie te keren. Echter, in een modus waarin je je eigen worstelmerk probeert op te bouwen tegen een concurrent, ontbreekt er gewoon zoveel.
Er is geen optie om een rivaliteit een specificiteit te geven, dus ze vechten allemaal om redenen. Je kunt ook niet eens je rivaliteit controleren om te zien wie het tegen elkaar moet opnemen. Elke weekkaart geeft je slechts drie wedstrijden en twee promo’s om mee te werken, en hoewel tagteams kunnen worden geboekt, is er geen tagteamtitel. De soorten matchen zijn ongelooflijk beperkt, waardoor de meeste kaarten hetzelfde aanvoelen en je vermogen om in het oog springende eindkappen voor je vetes te boeken, wordt belemmerd. Als ze dit MyGM Early Accessibility hadden genoemd, zou dat volkomen logisch zijn. Zoals het er nu uitziet, is het een modus achieved zoveel potentieel dat uiteindelijk het meeste ervan wordt verkwist en me snel door mijn Xbox 360-games liet graven om Smackdown vs. Raw 2007 te vinden. Zoals elke andere modus in WWE 2K22, zijn hier enkele goede ideeën, 2K ging gewoon niet ver genoeg fulfilled een van hen.
Het vonnis
Als je WWE 2K22 ziet als een fundamentele video game voor de toekomst van de WWE-franchise, dan is dit ongetwijfeld een stap voorwaarts. De sterk verbeterde actie in de ring is lang niet genoeg om de ho-hum tot slechte modes goed te maken die je weinig reden geven om terug te keren naar het daadwerkelijke worstelen. Hopelijk kan het crew volgend jaar hierop voortbouwen en de eerste geweldige worstelgame in bijna tien jaar leveren. Voor nu zou ik wachten tot WWE 2K22 in de uitverkoop gaat voordat West Coasting je een weg baant in deze.
Eindscore:
6/10
+Je zult bijna niet zo vaak gamebrekende bugs zien+ De actie in de ring voelt vloeiender aan dan in jaren–Showcase Method mist een aantal van Rey Mysterio’s beste matches– MyGM is ongelooflijk barebones, maar zeker een kleine stap in de richting van het herwinnen van de vergane glorie van de modus–De verhaalmodus van MyRise is een bijzaak
De submit WWE 2K22 zet een stap voorwaarts van Andre the Big, maar het is lang niet genoeg – Evaluate verscheen eerst op Techkrant.
