Down Home: het huis (en de tuin) van Charles Darwin. Shutterstock
Het is een van de grootste verhalen in de wetenschap, achieved de kleine stap van Neil Armstrong op de maan en Jane Goodalls revisie van ideeën more than niet-menselijke relaties. Toen natuuronderzoeker Charles Darwin voor het eerst voet aan wal zette op de Galápagos, een archipel van vulkanische eilanden in de oostelijke Stille Oceaan, was hij slechts enkele ogenblikken verwijderd van een openbaring die zo belangrijk was dat hij de manier waarop we naar het leven op aarde kijken voor altijd zou veranderen.
Zijn aankomst op de Galápagos was een mijlpaal in een vijfjarige reis. Eenmaal daar werd aangenomen dat vinken en reuzenschildpadden het eureka-moment vormden van waaruit ons begrip van evolutie door natuurlijke selectie zou ontstaan, evolueren en bloeien.
Dit is tenminste het verhaal dat de meesten van ons kennen. Maar het is niet helemaal het volledige verhaal. Voor degenen die zijn boek On the Origin of Species uit 1859 willen lezen, zal het je misschien verbazen te ontdekken dat de Galápagos helemaal niet het centrale uitgangspunt vormt. In feite worden die iconische vinken nauwelijks genoemd. In termen van onthullende momenten op de Galápagos waren de verschillende schildpadden en spotvogels belangrijker voor Darwin.
Bovendien was zijn tijd er in veel opzichten een toetssteen voor ideeën die grondiger werden onderzocht, opnieuw thuis in Groot-Brittannië en rigoureuzer onderzocht achieved minder exotische flora en fauna.
‘Darwin’s vinken’ zijn het icoon dat velen associëren satisfied evolutie, maar Darwin identificeerde ze oorspronkelijk ten onrechte als grosbeaks.
John Gould – ‘Reis op de Beagle’.
Around de oorsprong van duiven
Hoewel het te laat is om zijn beroemdste werk een nieuwe naam te geven, kan het zinvol zijn om het te hernoemen naar ‘Over de oorsprong van duiven, wormen en zeepokken’. Deze dieren, samen achieved de planten uit zijn eigen landtuin, leverden hem veel van de inhoud van het boek.
De vertrouwdheid van duiven maakte hen ideale kandidaten om evolutie te verklaren.
Shutterstock
Het fokken van duiven was een soort obsessie in het Victoriaanse Engeland en iedereen, van mijnwerkers tot (blijkbaar) koningin Victoria was in de ban. Misschien beseffend dat in dit ene dier al het bewijs zat dat nodig was om zijn werk te verklaren en het publiek een herkenbaar voorbeeld te geven van (zij het niet-natuurlijke) selectie in volle gang, werd Darwin in 1855 duivenmelker, zelfs zo ver dat hij bij hem thuis een kweekhok opzetten.
Een kropperduif fulfilled zijn keel volledig opgeblazen.
Jim Gifford/Flickr, CC BY-SA
Hoewel veel van zijn werk more than duiven zou eindigen in zijn latere boek The Variation of Animals and Vegetation Under Domestication, hebben zijn observaties van kleurrijke Catalaanse tuimelaars en de bizarre opblaasbare kelen van Spaanse kropperduiven allemaal bijgedragen aan de inhoud en ondersteuning van On the Origin of Species. . Darwins fascinatie voor duiven was zo groot dat toen een lezer een conceptmanuscript van On the Origin of Species doorbladerde, hij het afsloot als “wild en dwaas” en de grote guy aanspoorde om over duiven te schrijven en de natuurlijke selectie te vergeten.
De tuin als laboratorium
Voor de meesten van ons zijn wormen van weinig belang en onze paden kruisen elkaar alleen op nat wegdek. Maar voor Darwin waren ze zo interessant dat hij er een heel boek about schreef. Earthworms, gepubliceerd in 1881, werd slechts zes maanden voor zijn dood uitgebracht. Meer dan 40 jaar lang testte Darwin bijna elk component van de anatomie en het gedrag van wormen, van kijken naar hoe snel wormen bladafval ondergronds nemen tot zijn zoon op fagot spelen om hun reacties te noteren. Nooit een saai minute in het gezin van Darwin, zo lijkt het.
Hoewel wormen nooit veel voorkomen achieved betrekking tot natuurlijke selectie, versterkten ze Darwins overtuiging dat kleine dieren, als ze genoeg tijd krijgen, het gezicht van de aarde kunnen veranderen. Wormen leveren een buitensporige bijdrage doorway dood plantaardig materiaal af te breken, waardoor essentiële voedingsstoffen naar de bodem worden gerecycled en planten zich kunnen vermenigvuldigen.
Regenwormen helpen bij het afbreken van plantaardig materiaal, waardoor voedingsstoffen aan de bodem vrijkomen.
Shutterstock
Terwijl tropische planten een belangrijke rol speelden in Darwins reis op de Beagle, met honderden verzamelde bloemenspecimens, leverde zijn eigen landtuin veel van de antwoorden op die nodig zijn om natuurlijke selectie in planten te begrijpen.
Doorway primula’s, sleutelbloemen en orchideeën te planten, slaagde Darwin erin een klein gebied in Zuid-Engeland om te vormen tot wat geneticus professor Steve Jones ‘Bromley’s Galápagos’ noemt. Er was zoveel belangstelling voor de gekleurde patronen van wilde bloemen of de winterhardheid van bonen in zijn moestuin in Down Residence dat Darwin wordt geciteerd als volgt: “Ik vertrouw zelden een algemene opmerking in de zoölogie, zonder te ontdekken dat botanici het daarmee eens zijn.”
De greep van de zeepok op Darwin
Hoewel Charles Darwin een voorliefde had voor tuindieren en planten, experienced hij ook een obsessie voor zeepokken. Darwin was van prepare slechts één nieuwe soort van de Zuid-Amerikaanse kust te beschrijven, maar besteedde in plaats daarvan de volgende zeven jaar aan het detailleren van niet alleen de anatomie en morfologie van zeepokken, maar het herclassificeren van de hele taxonomische groep.
Zijn werk above zeepokken maakte hem niet alleen een geloofwaardige stem binnen de Britse zoölogische gemeenschap, maar misschien wel ’s werelds toonaangevende expert op het gebied van zeepokken. Zijn werk around het ontstaan van nieuwe soorten zeepokken was een belangrijk onderwerp in On the Origin of Species, internet als zijn bevindingen van fossiele en levende soorten van around de hele wereld. Door deze varied groep in depth te bekijken, kon hij de fijnere particulars van natuurlijke selectie onderzoeken.
Gans zeepokken. Lang voor Darwin geloofde men dat deze schaaldieren ganzen voortbrachten.
Shutterstock
Als we Darwins woorden lezen in On the Origin of Species, is het gemakkelijk voor te stellen dat hij verwijst naar exotische eilanden satisfied fantasierijke dieren en planten:
Er zit grootsheid in deze kijk op het leven, met zijn verschillende krachten, die oorspronkelijk in een paar vormen of in één zijn ingeademd en dat, terwijl deze planeet volgens de vaste soaked van de zwaartekracht is doorgefietst, er van zo’n eenvoudig begin eindeloze vormen zijn en worden ontwikkeld tot de mooiste en meest wonderbaarlijke vormen.
In werkelijkheid, hoewel zijn tijd op de Galápagos hem inspireerde, waren het de duiven in Londen, de wormen in zijn tuin en de zeepokken aan de zuidkust van het Verenigd Koninkrijk die de pagina’s vulden en de ideeën achter zijn meest iconische en belangrijke werk bewezen.
Ben Garrod werkt niet voor, raadpleegt, bezit geen aandelen in of ontvangt geen financiering van een bedrijf of organisatie die baat zou hebben bij dit artikel, en heeft geen relevante voorkeuren bekendgemaakt buiten hun academische aanstelling.
