‘Computer, maak een tweet.’ IJzerwol/Shutterstock
We weten allemaal dat organisaties uit veel mensen bestaan, dus waarom krijgen de leiders alle eer en het meeste geld? In de Iron Person-movies wordt Tony Stark, de president van Stark Industries, voorgesteld als een wilde innovator en technologisch genie.
Hij swipet op virtuele schermen, knipt en las, en blijft dagenlang wakker. Zo ziet een jongenswonder eruit. Afgezien van een paar mensen in pakken, zien we nooit de werknemers, de mensen die de winst maken waarmee Stark Industries zijn wolkenkrabber in Manhattan kon bouwen.
Vanaf Steve Employment en Bill Gates is de heldhaftige eigenaar van een technologiebedrijf een bekende figuur geworden op de wereldwijde bedrijfspagina’s. Personages als Elon Musk (PayPal), Mark Zuckerberg (Facebook), Jeff Bezos (Amazon), Sergey Brin (Google) en Travis Kalanik (Uber) hebben miljarden verdiend.
Hun bezit is het soort rijkdom en macht dat sinds Victoriaanse industriëlen en Amerikaanse roversbaronnen niet meer is gezien. Verdienen ze het?
Als er een verhaal is dat succes in Silicon Valley verenigt achieved de nieuwe economie die ons iPhones en Uber heeft gegeven, dan is het wel dat geek-innovators worden beloond. Ontwikkel de killer-application en het geld zal binnenstromen. Grote hersenen betekenen een grote betaaldag. Het is misschien een nieuwe economie, maar dit is een heel oude fout.
Het idee dat degenen aan de prime van een bedrijf degenen zijn die gevierd moeten worden, heeft weinig zin voor iemand die daadwerkelijk in een organisatie als Tesla werkt. Zij zijn misschien degenen die de krantenkoppen halen, maar het zijn de gewone werknemers die het werk doen en de waarde produceren.
Een publiciteitsstunt in februari 2018 zag Elon Musk’s Tesla een luxe vehicle de ruimte in lanceren.
SpaceX/Wikimedia Commons
In 2017 experienced Tesla 37.543 mensen in dienst. Een van die mensen is Elon Musk. Of hij het bedrijf heeft opgericht lijkt onduidelijk, maar hij kocht het in 2004 in. Hij is ook CEO van SpaceX en Neuralink. Hij is meer dan 20 miljard dollar waard en wordt meestal in aandelen betaald als CEO.
Volgens de werkgelegenheidswebsite inderdaad.com, varieert het gemiddelde salaris bij Tesla van ongeveer US $ 38k tot US $ 147k. Eigenlijk geen slecht geld, maar het betekent dat zelfs een topverdiener bij Tesla er 133.000 jaar over zou doen om Musks fortuin te vergaren.
Dus of wat hij doet is 133.000 keer belangrijker dan wat zij doen, of dit is een enorme vertrouwenstruc. We kunnen het in veel sectoren van de economie zien, maar het is in de technologie – waar Apple en Amazon onlangs de eerste bedrijven ter wereld werden met een waarde van een biljoen dollar – dat het het meest extreem lijkt.
Toonaangevend of toonaangevend?
Het is gebruikelijk om te suggereren dat leiders ertoe doen en dat ze meer betaald moeten worden voor de enorme lasten die ze dragen. In onze fascinatie voor mensen als Steve Careers en Bill Gates lijken we te geloven dat hun persoonlijke genialiteit achter elke innovatie zit, elk item dat mensen buiten winkels kamperen om te kopen.
Maar laten we eens kijken wat ‘innovatie’ in de praktijk betekent. Om een stuk nieuwe really hard- of software te produceren, moet een groot aantal slimme mensen veel code schrijven, een aantal zeer complexe producten ontwikkelen, deze vervolgens produceren, op de markt brengen en distribueren, terwijl ze ondertussen salarissen, rekeningen en belastingen betalen.
Google gaat er niet van uit dat Sergey Brin en Larry Site de hele dag door de Googleplex rennen om trim te zijn. Je zou inderdaad hopen dat de meeste van de 85.000 mensen die voor het bedrijf werken behoorlijk goed zijn in het schrijven van code, engineering en beheer.
Dat is wat bedrijven doen. Ze brengen mensen en technologie samen in complexe patronen om dingen en diensten te produceren waarvoor mensen zullen betalen. Het is een collectieve inspanning, niet alleen het resultaat van een paar slimme breinen. Toch lijken de beloningspatronen in de nieuwe economie net zo asymmetrisch als die in de oude.
Tesla is een bedrijf dat een lange reeks beschuldigingen heeft more than seksistisch en racistisch werkgelegenheidsbeleid en schendingen van de gezondheid en veiligheid. Het is ook een bedrijf dat tegen vakbonden zou zijn, genereuze staatssteun heeft gekregen en dat een CEO heeft die naar verluidt profiteert van een world wide web van onderling gerelateerde eigendomsstructuren in zijn bedrijven. Dit klinkt als ouderwets kapitalisme aan het werk, en de roofbaronnen zouden onder de indruk zijn geweest.
Zijn de huidige tech-moguls veel anders dan 19e-eeuwse roversbaronnen?
Mayer Merkel & Ottmann/Wikimedia Commons
De anarchistische kunstcriticus Herbert Read through suggereerde in een essay dat tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gepubliceerd, getiteld The Cult of Leadership, dat er een nauw verband bestond tussen het idee van leiderschap en fascisme. Hij suggereert dat het alternatief voor het verheerlijken van leiders “collectieve verantwoordelijkheid” is, waarin mensen worden gedifferentieerd naar hun functie, maar sociaal gelijk zijn.
In de 70 jaar sinds Reads essay is leiderschap veranderd van een sekte in een volledig geheiligde religie met enterprise faculties als tempels. Leiderschap wordt verteld en verkocht als het antwoord op al onze problemen, alsof het charisma van één persoon genoeg is om bergen te verzetten.
De verheerlijking van deze nieuwe tech-moguls is een schoolvoorbeeld. Het probleem is dat het ons ontmoedigt om na te denken more than innovatie als een collectieve inspanning, maar ook als iets dat wordt ondersteund door belastingbetalers. Misschien wordt het tijd dat we stoppen achieved het aanbidden van Tony Stark.
Martin Parker werkt niet voor, raadpleegt, bezit geen aandelen in of ontvangt geen financiering van een bedrijf of organisatie die baat zou hebben bij dit artikel, en heeft geen relevante voorkeuren bekendgemaakt buiten hun academische aanstelling.
