Es sarawuth/Shutterstock
Er moet iets veranderen. Politici en milieuorganisaties hebben miljoenen geïnvesteerd in pogingen om het gedrag van mensen te beïnvloeden en de klimaatcrisis aan te pakken. Maar het werkt niet. Geen enkel G20-land is op weg om zijn klimaatdoelstellingen te halen.
In plaats daarvan richten onderzoekers hun aandacht op het verband tussen de tijdsperceptie van mensen en de actie die ze ondernemen tegen klimaatverandering.
Een van de belangrijkste gebieden die onderzoekers onderzoeken is hoe mensen de enorme tijdschalen interpreteren die nodig zijn om klimaatverandering te begrijpen.
Mensen geven hun levenservaringen weer op een mentale tijdlijn van verleden, heden en toekomst. Maar die tijdlijn is niet zo recht als je zou denken. De aard van een gebeurtenis kan van invloed zijn op hoe dichtbij of ver in het verleden of de toekomst iemand het ziet.
Traumatische gebeurtenissen in het verleden kunnen dichterbij in de tijd lijken, of meer aanwezig, dan neutrale gebeurtenissen. Het lijkt er echter op dat mensen de dreiging van negatieve gebeurtenissen die ze in de verre toekomst verwachten minder serieus nemen en als minder riskant ervaren in vergelijking met gebeurtenissen dichter bij het heden.
Het gebeurt in je achtertuin
Mensen die direct te maken hebben gehad met klimaatverandering door overstromingen, branden en extreme hitte, zien de klimaatcrisis vaak als onderdeel van hun heden. Mensen wier leven nog maar net wordt beïnvloed door klimaatverandering ervaren de tijdsafstand echter als groot. De crisis ligt nog in hun toekomst.
Dit betekent niet dat mensen pas in actie komen als hun huizen worden verwoest door extreem weer. Maar nu gerichte communicatiestrategieën die zeer lokaal zijn, kunnen meer mensen aanmoedigen om in actie te komen. We zouden advertenties op maat moeten maken om te laten zien welke invloed klimaatverandering heeft op mensen in hun stad, op hun lokale mooie plekjes en hoe dit op dit moment gebeurt.
Mensen weten dat er een klimaatcrisis is, maar velen hebben moeite om die als urgent te zien.
Sam Wagner/Shutterstock
Vervorming van ons tijdsbesef
Klokken en kalenders zijn systemen om tijd te meten, vast te leggen en te beheren, waardoor tijd een objectief begrip lijkt. Maar onderzoek toont aan dat onze ervaring van tijd subjectief is, net als onze mentale tijdlijn.
Ons tijdsbesef verandert bijvoorbeeld naarmate we ouder worden, waardoor we vaak het gevoel hebben dat de tijd sneller voorbij gaat naarmate we ouder worden. Gedachten, gevoelens en handelingen beïnvloeden onze ervaring van tijd ook.
De tijd verstrijkt meestal snel als we druk, gelukkig en betrokken zijn, en langzaam als we verdrietig, verveeld en geïsoleerd zijn. Dit betekent dat we gevoeliger kunnen zijn voor klimaatberichten, afhankelijk van onze stemming en wat er gaande is in ons leven.
Onze ervaring van de cadans van tijd varieert ook. Enkele van de belangrijkste ritmes zijn lineair (ik word alleen maar ouder), cyclisch (het is weer maandag), progressief (kijk eens hoeveel ik heb geleerd) en degeneratief (we stevenen af op de eindtijd).
Onderzoekers proberen te begrijpen of apocalyptisch gepraat aanzet tot actie of nihilisme. Het is de moeite waard om te overwegen of mensen meer betrokken zouden zijn bij klimaatactie als we het heden zouden framen als de bodem van een cyclus die, met de juiste interventie, de mensheid op een nieuwe opwaartse beweging kan zetten, in plaats van een mars naar Armageddon.
Context is alles
Cultuur beïnvloedt ook hoe mensen tijd zien. Sluit je ogen en stel je een mentale tijdlijn voor van verleden, heden en toekomst. Is het verleden links of rechts?
Als je bent opgegroeid in een links-rechts lezend en schrijvend huishouden, dan is de kans groot dat het verleden links ligt en de toekomst rechts. Als je bent opgegroeid in een rechts-links lezend en schrijvend huishouden, dan ligt het verleden rechts en de toekomst links.
Op dezelfde manier, terwijl in sommige culturen de toekomst altijd voor ligt, hangt voor andere culturen de richting van de tijdstroom af van de richting waarin iemand kijkt. Pormpuraawans’, een Aboriginal Australische groep, stellen de tijd bijvoorbeeld voor als stromend van links naar rechts als ze naar het zuiden kijken, maar van rechts naar links als ze naar het noorden kijken.
Metaforen voor tijd, zoals “vooruit blijven gaan”, zijn niet universeel, wat betekent dat je geen wereldwijd openbaar berichtensysteem kunt maken.
Tijd voelt anders, afhankelijk van wie je bent, waar je vandaan komt en wat je toevallig aan het doen bent. Hoewel veel mensen gemotiveerd zijn om milieuvriendelijk gedrag te vertonen, moeten we tijd op een meer geïnformeerde en genuanceerde manier framen als we willen dat meer mensen veranderen.
Tijd is kostbaar
Tijd is schaars. Digitale technologie versnelt het levenstempo voor veel mensen en de “hustle-cultuur” betekent dat sommige groepen drukte zien als een indicator van succes.
Hoewel het sorteren van recycling misschien maar een paar minuten duurt, moet je wel het gevoel hebben dat je die minuten over hebt. We moeten ons dus richten op het verminderen van de tijdsdruk die gepaard gaat met milieuvriendelijk gedrag. We moeten onderzoeken hoe we dit gedrag minder tijd kunnen laten kosten.
De oplossing kan een maatschappelijke verandering zijn. Dit kan een omschakeling betekenen van productiviteitsgerichte modellen van tijd, waarin “tijd geld is” en vrije tijd zeldzaam is, naar een zachtere relatie met tijd om ruimte vrij te maken in onze agenda’s. Een verschuiving naar een trager levenstempo kan ook de tijd bieden om opnieuw in contact te komen met de natuur en de impact van de klimaatcrisis in onze eigen achtertuin op te merken.
Samen kunnen deze veranderingen helpen om het bewustzijn over het klimaat naar het heden te brengen, waardoor de urgentie om te handelen toeneemt en de planeet voor de komende generaties behouden blijft.
Ruth Ogden ontvangt financiering van The British Academy, The Wellcome Trust, The Economic and Social Research Council en CHANSE.
De ideeën die in dit stuk worden besproken, zijn ontwikkeld door gesprekken met professor Nomi Claire Lazar en professor Keri Facer als onderdeel van het door de British Academy gefinancierde project 'The Times of a Just Transition'.
