Zwervende albatrossen kunnen enorme afstanden afleggen in een enkele reis. MZPhoto.cz/Shutterstock
Dieren leggen verbazingwekkende afstanden af als ze op zoek zijn naar voedsel. Terwijl kariboes, rendieren en wolven indrukwekkende afstanden afleggen op het land, zijn zeevogels ongeëvenaard in hun reisafstanden. Noordse sternen reizen van de Noordpool naar Antarctica en weer terug als onderdeel van hun jaarlijkse migratie. Dwaalalbatrossen (Diomedea exulans) vliegen in hun leven het equivalent van tien keer naar de maan en terug.
Er is veel onderzoek gedaan naar hoe zeevogels hun vliegroutes kiezen en voedsel vinden. Ze lijken hun zicht of reukzin te gebruiken om de lokale omstandigheden in te schatten.
Zwervende albatrossen kunnen echter meer dan 10.000 km afleggen in een enkele foerageertocht en we weten niet veel over hoe deze vogels signalen uit hun omgeving op middellange en lange afstand gebruiken om te beslissen waar ze heen gaan.
De recente studie van mijn team geeft echter voor het eerst inzicht in hoe vogels zoals dwaalalbatrossen geluid gebruiken om te bepalen hoe de omstandigheden verder weg zijn.
Hoe zeevogels laagfrequent geluid gebruiken
Eerder onderzoek heeft aangetoond dat zeevogels niet alleen informatie zoeken over waar ze voedsel kunnen vinden, maar ook hoe ze dat efficiënt kunnen doen. Wij ontdekten dat de manier waarop dwaalalbatrossen hun gevoel voor geluid gebruiken wel eens cruciaal zou kunnen zijn.
In ons onderzoek hebben we gekeken hoe deze vogels reageren op een soort geluid met een zeer lage frequentie, infrageluid genaamd, dat zich over duizenden kilometers kan verplaatsen.
Hoewel het meestal onhoorbaar is voor mensen, weten we dat sommige dieren infrageluid kunnen horen. Wanneer golven tegen elkaar of tegen kustlijnen slaan, creëren ze een frequentie van infrageluid die microbarums wordt genoemd. Dit was het type infrageluid waar ons onderzoek naar keek.
We weten dat gebieden met hoge golfactiviteit geassocieerd kunnen worden met upwellings – waar vis naar de oppervlakte wordt gebracht. Infrageluid zou informatie kunnen geven over waar deze gebieden zijn en vogels kunnen informeren over goede foerageergebieden.
Efficiënt foerageren is vooral belangrijk voor grote zeevogelsoorten zoals de zwervende albatros, die een spanwijdte van 3,5 meter hebben. Door hun grootte zijn ze afhankelijk van de wind om op te stijgen en efficiënt te vliegen, in tegenstelling tot kleinere vogels zoals papegaaiduikers, die tot 400 keer per minuut met hun vleugels klapperen.
Hoge golfactiviteit duidt ook op sterke wind. Aangezien we weten dat dwaalalbatrossen afhankelijk zijn van de wind om efficiënt te vliegen, suggereert de studie van mijn team dat infrageluid hen een langeafstandsaanwijzer kan geven voor waar de optimale foerageeromstandigheden kunnen zijn.
Infrageluid wordt ook gegenereerd wanneer golven tegen kustlijnen slaan, en we weten dat veel kustzeevogels de kust gebruiken om hun vliegroutes te kiezen en de weg terug te vinden naar hun broedkolonies. Infrageluid zou dus de locatie van statische kenmerken zoals kustlijnen kunnen onthullen, waardoor zeevogels belangrijke informatie krijgen over grote afstanden.
Ondanks het potentieel van deze cue voor zeevogels, is ons artikel (gepubliceerd in PNAS) het eerste bewijs dat zeevogels kunnen reageren op infrageluid, dat wereldwijd wordt gemonitord door een netwerk van sensoren geïnstalleerd door de Comprehensive Nuclear-Test-Ban Treaty Organization (CTBTO).
Dit systeem werd geïnstalleerd om kernproeven op te sporen, maar het heeft als bijproduct enorme hoeveelheden gegevens die wetenschappers kunnen gebruiken. We combineerden de gegevens van de CTBTO met onze eigen GPS-volggegevens van 89 rondzwervende albatrossen om microbarums en de bewegingen van de vogels te vergelijken.
Wat we hebben geleerd
Hierdoor konden we gegevens isoleren die lieten zien hoe deze albatrossen beslissingen leken te nemen over waar ze naartoe gingen. Onze bevindingen toonden aan dat ze de richting kozen met het luidste infrageluid. Dit suggereert dat de vogels infrageluid zouden kunnen gebruiken om voedsel te vinden of om de energie die ze verbruiken tijdens hun reizen te minimaliseren. We kunnen echter niet met zekerheid zeggen waarom luidere gebieden beter zijn.
Zwervende albatrossen hebben een enorme spanwijdte.
MZPHOTO.CZ/Shutterstock
Onze bevindingen kunnen wetenschappers ook inzicht geven in hoe andere vogels beslissingen nemen op middellange- en langeafstandsreizen.
Zoals bij veel onderzoeken die voor het eerst een hypothese testen, roept het onderzoek van mijn team evenveel vragen op als het beantwoordt. Als zeevogels reageren op infrageluid, moeten ze het kunnen horen en weten waar het vandaan komt. Laboratoriumstudies hebben bewijs gevonden dat sommige vogels infrageluid kunnen horen, maar er zijn nog geen tests gedaan met zeevogels.
Een zwervende albatros meenemen naar een laboratorium en een geluidskamer maken die groot genoeg is om experimentele tests uit te voeren lijkt op korte termijn onwaarschijnlijk, maar andere zeevogelsoorten kunnen in gevangenschap leven en onderzoek zou zich hierop kunnen richten.
Weersveranderingen als gevolg van klimaatverandering en de schadelijke effecten daarvan op zeevogels en veel andere planten en dieren zijn goed gedocumenteerd.
Als mensen hun leefgebieden in de oceanen veranderen, kan infrageluid vogels helpen zich aan te passen door hen te helpen voedsel te vinden, zelfs als de voorraden afnemen. Of menselijke activiteiten, zoals meer lawaai, kunnen dit soort essentiële informatie maskeren, met schadelijke gevolgen voor wilde dieren. Hoe dan ook, begrijpen hoe en waarom zeevogels infrageluid gebruiken zal wetenschappers helpen het belang ervan in de klimaatcrisis te begrijpen.
Samantha Patrick ontvangt financiering van het Human Frontier Science Program
