Het's nooit lang voordat het gekmakende refrein van de achterbank komt. Travel_Master/Shutterstock
Nu we het einde van de schoolvakantie naderen, zeggen ouders in het hele land hetzelfde: “Als ik een pond had voor elke keer dat ik ‘zijn we er al bijna?’ hoorde, zou ik rijk zijn.”
Ik heb zelf drie jonge kinderen en ik weet maar al te goed hoe angstig ik me voel als 30 minuten na een rit van vijf uur het verhoor begint.
In ons gezin begint het heel beleefd. “Mama, zijn we er al?” klinkt het vanaf de achterbank. Maar deze benadering wordt snel vervangen door een agressief kruisverhoor, waarbij ik uit elkaar trek hoeveel langer ik eerder zei dat er nog over was van de reis versus hoe lang ik nu zeg dat er nog over is.
Aan het eind van de rit heb ik mezelf beloofd dat ik ze nooit meer ergens mee naartoe zal nemen. Maar hoe komt het dat reizen voor kinderen zo ondraaglijk lang lijkt?
Een van de redenen is dat onze ervaring van tijd verandert naarmate we ouder worden, waardoor we vaak het gevoel hebben dat de tijd sneller verstrijkt naarmate we ouder worden. Dit is typerend voor het gevoel dat “Kerstmis elk jaar sneller voorbijgaat”.
Men denkt dat de tijd sneller verstrijkt naarmate we ouder worden, omdat met toenemende leeftijd elke tijdsduur een kleiner deel van ons leven tot nu toe wordt. Bijvoorbeeld, als je zeven jaar oud bent, is een jaar 14,30% van je hele leven; als je 70 jaar oud bent, is het nog maar 1,43% van je leven. Zo kan een autorit van vijf uur voor een vijfjarige langer aanvoelen dan voor een vijftigjarige, eenvoudigweg omdat het een groter deel van het leven van de vijfjarige uitmaakt.
De wetenschap kan ons vertellen waarom de tijd lijkt te versnellen naarmate we ouder worden.
Maar er is meer aan de hand dan dat. Als we ouder worden, ontwikkelen we ook een groter begrip van afstand en geografie. Deze kennis voorziet ons van markeringen en aanwijzingen die we gebruiken om te begrijpen hoeveel van de reis gedaan is en hoeveel er nog overblijft.
Op een reis van Manchester naar Devon weet ik bijvoorbeeld dat ik ongeveer halverwege ben als we Birmingham uitrijden, en deze kennis helpt mij om de tijd te structureren. Ik heb ook toegang tot het navigatiesysteem, dat me een aankomsttijd geeft en me waarschuwt voor komende vertragingen. Omdat kinderen deze kennis niet hebben, zijn zij meer afhankelijk van de vraag aan volwassenen hoe lang het nog duurt om de voortgang van de reis te beoordelen.
Geen controle
De onzekerheid van kinderen over hoe lang het al duurt en hoe lang het nog duurt, wordt nog verergerd door hun gebrek aan controle over de reis zelf. Het zijn de volwassenen die kiezen bij welk benzinestation ze stoppen en welke route ze nemen. Dit kan er ook toe bijdragen dat de reis voor kinderen voorbijglijdt.
Tijdelijke onzekerheid, of het gevoel niet te weten wanneer iets zal gebeuren, kan namelijk het verstrijken van de tijd vertragen. Als volwassenen hebben velen van ons hier aanzienlijke ervaring mee.
Denk eens terug aan de laatste keer dat de trein op onverklaarbare wijze net buiten het station stopte, of toen het bordje “wacht” eindeloos bleef knipperen bij het ophalen van de bagage na een vlucht. Ik durf te wedden dat geen van beide vertragingen snel voorbij was – en dat een update van de treinmachinist of het luchthavenpersoneel op deze momenten zeer welkom zou zijn geweest. Het is het niet weten, het gebrek aan controle, dat deze gebeurtenissen doet aanslepen.
Vertraagde treinen zijn een andere bron van temporele onzekerheid.
Daniel Sztork/Shutterstock
Wanneer er onzekerheid is over de tijd, wordt het bewaken ervan een prioriteit. Mensen hebben een beperkte cognitieve capaciteit en kunnen niet de hele tijd overal aandacht aan besteden. Daarom geven wij voorrang aan wat wij verwerken, afhankelijk van onze omstandigheden.
Wanneer de tijd onzeker wordt, besteden wij er veel meer aandacht aan dan normaal, en dit leidt tot het gevoel dat de tijd veel langzamer voorbijgaat. Voor kinderen is tijd vaker onzeker, dus zonder iets om zichzelf af te leiden zullen zij zich fixeren op de voortgang van een reis.
Een pot die in de gaten wordt gehouden, kookt nooit
Tenslotte kan de tijd in de auto voor kinderen een slepende tijd zijn, gewoon omdat ze opgesloten zitten en niets anders te doen hebben dan uit het raam staren. Dat is een beproeving van verveling voor kinderen, terwijl hun ouders voorin waarschijnlijk van de gelegenheid genieten om gewoon te zitten en na te denken.
Het verlangen van kinderen naar stimulatie en vermaak betekent dat verveling vaak snel intreedt, en deze verveling vertraagt ook het verstrijken van de tijd. Net als tijdelijke onzekerheid beïnvloedt de mate van verveling onze ervaring van tijd door de hoeveelheid aandacht die we eraan besteden te veranderen.
Wanneer we ons vervelen, doet ons aanhoudend klokkijken de tijd aanvoelen alsof hij voorbij kruipt. Omgekeerd, wanneer we gelukkig bezig zijn, besteden we weinig aandacht aan de tijd omdat onze aandachtscapaciteit prioriteit geeft aan andere dingen. Het resultaat is dat de tijd voorbij vliegt als we plezier hebben.
De smartphone: zoete opluchting voor versleten ouders.
Stock foto door Yaa/Shutterstock
Uw volgende reis
Dus wat moeten ouders doen? Degenen onder jullie die nog op reis moeten, zijn misschien al bezig met het inslaan van spelletjes en snacks om de kinderen voortdurend afleiding te bieden.
Ik zou echter tot voorzichtigheid manen. Zelfs als het je lukt om het “zijn we er al?” refrein te verminderen, kan je het risico op een nieuw refrein verhogen: “Ik voel me ziek!”
Onderzoek en ervaring wijzen uit dat onder het braaksel van je kind zitten, de reis voor jou waarschijnlijk veel langer zal maken.
Ruth Ogden ontvangt financiering van de Economic and Social Research Council en de Wellcome Trust.
